Anna Zawadzka (ur. 8 lutego 1919 w Warszawie, zm. 22 czerwca 2004 w Warszawie) – anglistka, nauczycielka i autorka podręczników, zasłużona instruktorka harcerska, siostra Tadeusza Zawadzkiego "Zośki", córka profesora Józefa Zawadzkiego i Leony z domu Siemieńskiej.

W latach 1937–1942 drużynowa 14 WŻDH. W latach 1942-1944 była komendantką Hufca Szarych Szeregów Śródmieście w Warszawie i uczestniczyła w powstaniu warszawskim. Po II wojnie światowej pracowała w liceach warszawskich oraz na Uniwersytecie Warszawskim jako nauczycielka logiki i języka angielskiego. Po zakończeniu wojny była nadal aktywną uczestniczką życia harcerskiego.

W latach 1945–1946 zastępczyni komendantki Warszawskiej Chorągwi Harcerek ZHP, następnie w 1947–1948 członkini Głównej Kwatery Harcerek ZHP. Po odrodzeniu ZHP w latach 1956–1958 kierowniczka Wydziału Kształcenia Chorągwi Warszawskiej.

W latach 80. brała udział w reformowaniu Związku Harcerstwa Polskiego, była członkiem "bandy czworga" wraz z Stefanem Mirowskim, Jankiem Rossmanem i Haliną Wiśniewską. Włączyła się w odnowę ZHP, co przyniosło między innymi po IX/XXVI Zjeździe ZHP przywrócenie tradycyjnego prawa i przyrzeczenia harcerskiego.

W latach 1990-1993 była wiceprzewodniczącą ZHP. Autorka kilku monografii poświęconych polskiemu harcerstwu, m.in. Dzieje harcerstwa żeńskiego w Polsce w latach 1911-1949, Tadeusz Zawadzki "Zośka", O Aleksandrze Kamińskim "Kamyku", Gawędy o tych, które przewodziły.

Zmarła 22 czerwca 2004 w Warszawie, pochowana na cmentarzu Stare Powązki, (kwatera K, rz. 1, m. 23-24).