Helena Stankiewicz (Helena z Zanów Stankiewiczowa, ur. 7 lipca 1904 w Duksztach [obecna Republika Litewska], zm. 14 kwietnia 1996 r. w Warszawie) – polska działaczka społeczna, autorka wspomnień i wierszy.

Córka Tomasza Zana (1876-1950) i Teresy Dowgiałło (1884-1945). Prawnuczka Tomasza Zana "Promienistego" (1796-1855), bliskiego przyjaciela Adama Mickiewicza, siostra Tomasza Zana, konspiratora i żołnierza AK. Do wybuchu I wojny światowej (1914 r.) mieszkała w majątku swego ojca w Poniemuniu na Litwie, następnie z rodziną w Rosji, gdzie przebywała do wybuchu rewolucji październikowej. Do Polski powróciła w 1919 r. Uczyła się w gimnazjum polskim w Kownie (Litwa). Po maturze, w 1925 r. wyjechała do rodziny w Polsce. Studiowała na wydziale rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W 1926 r. wyszła za mąż za Kazimierza Stankiewicza (1894-1973) i zamieszkała z mężem w majątku Berżeniki (obecnie Litwa). W 1927 r. urodziła się ich córka Maria (zm. 1940), a następnie Krystyna (1931) oraz syn Józef (1936-2011).

Po wybuchu II wojny światowej cała rodzina została zmuszona do opuszczenia majątku i zamieszkania w Wilnie. Helena Stankiewicz była żołnierzem Armii Krajowej Okręgu Wileńskiego. W 1945 r. Kazimierz Stankiewicz został wywieziony do łagru sowieckiego w Saratowie (skąd wrócił w 1949 r.) a reszta rodziny znalazła się w Warszawie.

Mieszkała na warszawskim Żoliborzu, przy ulicy Krasińskiego 20. Po wojnie pracowała jako kierowniczka stołówki i magazynierka w magazynie narzędzi medycznych. Pochowana 18 kwietnia 1996 r. na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera K, rząd 4).

Twórczość wspomnieniowa i poetycka

Na początku lat 90. XX wieku w Londynie ukazały się wspomnienia Heleny z Zanów Stankiewiczowej pt.: Pani na Berżenikach, spisane przez Wojciecha Wiśniewskiego. Książka stanowiła nieformalną II część, wydanych wcześniej w Paryżu, rozmów z bratem Heleny Stankiewicz, Tomaszem Zanem (1902-1989), pt.: Ostatni z rodu. Rozmowy z Tomaszem Zanem. Publikacja, bogato ilustrowana fotografiami archiwalnymi, stanowi niezwykłe świadectwo historii ziemiaństwa polskiego na Wileńszczyźnie w II Rzeczypospolitej a potem w powojennej Polsce, w wieku XX. Jest także historyczną opowieścią o losie rodu Zanów. Uzupełnia ją korespondencja autorki z Czesławem Miłoszem.

Helena z Zanów Stankiewiczowa była także autorką wierszy, będących świadectwem losu tych wszystkich, którzy zmuszeni zostali do opuszczenia swych domów na Kresach II Rzeczypospolitej, m.in.:

"W małym mieszkanku"

W małym mieszkanku na trzecim piętrze

Mieszkanko małe lecz duże wnętrze

Dwa pokoiki małe i ciasne

Lecz miejsca dużo bo serce własne

Nie mamy wielkich tu możliwości

Dać ludziom chcemy trochę radości

Kochać tradycje ojców najświętsze

W małym mieszkanku na trzecim piętrze

Nie ci co szumni nie ci co butni

Ale stroskani prawdziwie smutni

Dla Was otwarte serc naszych wnętrze

W małym mieszkanku na trzecim piętrze

oraz

"Maki"

O maki wy promieniste

Płatki macie jak ogień czerwone

Pod oknem gdzie jabłonie cieniste

Rosłyście w dni szczęściem olśnione

Tak was było wiele tak wiele

Mówiono mi: "zrywaj bo mało"

Dzisiaj rosną osty pokrzywy i chmiele

Bo tam gospodarza nie stało

A gospodarz po ciężkich zmaganiach

Ma mieszkanko na pięterku w mieście

Ma balkonik a w skrzynkach szczypiorek

Ma ogródek po latach nareszcie

W długiej skrzynce też rośnie nasturcja

I maciejka liliowa skromniutka

By pamiętał gospodarz że kiedyś

Właścicielem był większego ogródka

Idź na balkon i zrywaj szczypiorek

Tak go dużo więc zrywaj do woli

A że maki tam zarosły chwastami

Niech Cię serce gospodarza nie boli