Leon Wałęga (ur. 25 marca 1859 w Moszczenicy, zm. 22 kwietnia 1933 w Tuchowie) – polski biskup rzymskokatolicki, profesor Uniwersytetu Lwowskiego, biskup diecezjalny tarnowski w latach 1901–1933.

Studia teologiczne ukończył we Lwowie, a doktorat z teologii uzyskał w Rzymie na Uniwersytecie Gregoriańskim. Tam też 24 marca 1883 został wyświęcony na kapłana. Został wikariuszem we Lwowie. Papież Leon XIII 15 kwietnia 1901 bullą Ramani Pontifices prekonizował go na biskupstwo tarnowskie. 12 maja 1901 został konsekrowany na biskupa diecezjalnego tarnowskiego.

Leon Wałęga jako pierwszy w 1928 zwołał synod diecezji tarnowskiej. W maju 1932 złożył rezygnację z rządów diecezją i osiadł w klasztorze redemptorystów w Tuchowie, pozostał jednak zwierzchnikiem diecezji – ze stolicą tytularną Tlos – jako administrator apostolski do czasu nominacji nowego ordynariusza. W styczniu 1933 papież wyniósł Wałęgę do godności arcybiskupa tytularnego Oxyrinchus, a na nowego ordynariusza tarnowskiego wyznaczył biskupa pomocniczego lwowskiego Franciszka Lisowskiego. Ingres do katedry odbył on kilka dni po śmierci Leona Wałęgi.

Był wicerektorem Seminarium Duchownego we Lwowie i profesorem Uniwersytetu Lwowskiego.

Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1930), a pośmiertnie, 25 kwietnia 1933, Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski.