Max Liebermann (20 czerwca 1847 w Berlinie - 8 lutego 1935 w Berlinie) - niemiecki malarz i grafik pochodzenia żydowskiego. Wybitny przedstawiciel realizmu, później impresjonizmu. Współzałożyciel Secesji Berlińskiej.

Urodził się jako syn zamożnego żydowskiego przemysłowca, Louisa Philippe Liebermanna i jego żony (z domu Hall). Jego dziadek Joseph Lieberman był przedsiębiorcą włókienniczym. Jako pierwszy w Prusach zbudował maszyny do produkcji bawełny, tkanin i tym samym załamał angielski monopol. Bratem Maxa był Felix Liebermann (1851-1925), niemiecki historyk. Jego kuzyn Carl Theodore Liebermann (1842-1914) był niemieckim chemikiem.

Liebermann najpierw studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie w Berlinie, ale później studiował malarstwo i rysunek w Weimarze w 1869 roku w Paryżu w 1872 roku, gdzie malował pod wpływem Gustawa Courbeta, Milleta i Munkacsy'ego. Studiował u Charlesa Verlata, Carla Steffecka i Ferdinanda Wilhelma Pauwelsa. Podczas wojny francusko-pruskiej (1870-1871), Lieberman służył jako medyk z Order of St John koło Metzu.

W latach (1873-1878) przebywał w Paryżu. W latach (1878-1884) działał w Monachium, później w Berlinie. Odbył podróż naukową do Holandii 1876-1877, gdzie oddziałała na niego sztuka Israelsa.

Malował pejzaże, portrety, sceny religijne i rodzajowe. Tworzył akwaforty. Początkowo tworzył obraz realistyczne o ciemnych kolorach: "Kobiety skubiące gęsi" (1872), następnie rozjaśnił paletę w plenerowych kompozycjach z Holandii "Dom starców w Amsterdamie" (1880), "Wiązanie sieci" (1889). Po 1890 wprowadził efekty impresjonistyczne, wykształcając ostatecznie swój styl "Kąpiący się chłopcy" (1896), "Gra w polo" (1902), "Uliczka żydowska w Amsterdamie" (1905) oraz pejzaże z Wannsee.

Wybrane dzieła: „Kobiety skubiące gęsi” (Berlin), „Naprawa sieci” (Hamburg), „Kobieta z kozami” (Hamburg) i w. in. oraz portrety: burmistrza Petersena (Hamburg), „Autoportret” (Florencja) i w. in. Znany również jako grafik.

Napisał "Die Phantasie in der Malerei" ("Fantazja w malarstwie") (1916).