Michaił Aleksandrowicz Wrubel (vel Wróbel) (Михаил Александрович Врубель; 17 marca 1856, Omsk — 14 kwietnia 1910, Petersburg) – rosyjski malarz i grafik, tworzący w stylu secesji i symbolizmu.

Był synem Polaka i Dunki. Naukę rozpoczął w petersburskiej Szkole Rysunku (1863-64, 1869), kontynuował w Akademii Sztuk Pięknych (1880-84) u Ilji Riepina. W l. 1884-89 przebywał w Kijowie, od 1889 w Moskwie. Odbył wiele podróży na Zachód (Francja, Włochy). Był scenografem w Moskiewskiej Prywatnej Operze Rosyjskiej im. Sawwy Iwanowicza Mamontowa. W l. 1884-89 wykonał malowidła w Monasterze Św. Cyryla w Kijowie. Związany był z kręgiem modernistycznego czasopisma i ugrupowania artystycznego "Świat Sztuki"[1].

W 1902 zapadł na chorobę psychiczną, w 1906 stracił wzrok.

Malował portrety oraz symboliczne kompozycje figuralne. Motywy czerpał z ruskich podań i baśni oraz poezji romantycznej. Charakterystyczny dla niego sposób malowania przypomina mozaiki. Jego obrazy przenika nastrój tajemniczości, niepokoju i dramatyzmu. Zajmował się też ceramiką artystyczną, drobną rzeźbą i scenografią.

Wybrane dzieła

• Bez (1900) - Moskwa, Galeria Tretiakowska
• Carewna Łabędź (1900) - Moskwa, Galeria Tretiakowska
• Demon (1890) – Moskwa, Galeria Tretiakowska
• Mocarz (1898) – St. Petersburg, Muzeum Rosyjskie
• Pan (1899) - Moskwa, Galeria Tretiakowska
• Po koncercie (1905) - Moskwa, Galeria Tretiakowska
• Portret artystki Nadieżdy Iwanowny Zabieły-Wrubel (1898) - Moskwa, Galeria Tretiakowska
• Portret Sawwy Iwanowicza Mamontowa (1897) - Moskwa, Galeria Tretiakowska
• Serafin (1904) – St. Petersburg, Muzeum Rosyjskie