Mikołaj Zyblikiewicz (ur. 28 listopada 1823 r. w Starym Mieście koło Sambora, zm. 16 maja 1887 r. w Krakowie) – polski polityk, adwokat, prezydent Krakowa.

Ojciec Szymon był kuśnierzem wyznania greckokatolickiego, ochrzcił Mikołaja w cerkwi. Maturę Mikołaj uzyskał we Lwowie i podjął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego, które skończył w 1846. W latach 1849–1851 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. 5 października 1851 r. uzyskał doktorat, a w 1855 r. uprawnienia adwokackie. W 1856 r. pracował jako syndyk, czyli radca prawny miasta Krakowa, walczył o przywrócenie języka polskiego w szkołach i urzędach. Od roku 1861 był posłem do Sejmu Krajowego, od 1866 członkiem krakowskiej rady miejskiej.

Prezydent Krakowa

W latach 1874–1881 był prezydentem Krakowa. Był kontynuatorem zmian w mieście zapoczątkowanych m.in. przez Józefa Dietla oraz inicjatorem nowych inwestycji takich jak utworzenie Krypty Zasłużonych na Skałce, restauracja Sukiennic i utworzenie Muzeum Narodowego w Krakowie oraz budowa kompleksu budynków dla straży pożarnej. 24 kwietnia 1880 r. Mikołaj Zyblikiewicz w dowód uznania wysokich zasług dla miasta Krakowa otrzymał kosztowną karabelę, a 1 lutego 1881 r. Rada Miasta Krakowa jednogłośnie przyznała mu honorowe obywatelstwo miasta.

Marszałek Sejmu Galicyjskiego

W latach 1881–1886 Zyblikiewicz pełnił funkcję Marszałka Sejmu Krajowego. W tym czasie był inicjatorem budowy drogi przez Pieniny wzdłuż przełomu Dunajca ze Szczawnicy do Czerwonego Klasztoru. Po oddaniu laski marszałkowskiej w listopadzie 1886 r. wrócił do Krakowa, zmarł wskutek zapalenia płuc, pochowany został na cmentarzu Rakowickim. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w obrządku greckokatolickim i rzymskokatolickim. Nagrobek ufundowało miasto Kraków, przyjmując 2 czerwca 1887 r. równocześnie wniosek Rady Miasta o wystawienie przed magistratem popiersia Zyblikiewicza oraz o nazwanie jego imieniem jednej z ulic w centrum Krakowa.

W 1885 roku nazwano jego imieniem kanał łączący Dunajec z Wisłą w powiecie dąbrowskim (województwo małopolskie). W roku 1886 otrzymał we Lwowie ulicę swojego imienia, która po przejęciu miasta przez Ukraińską SRR została w roku 1950 wykreślona z mapy miasta, stając się częścią obecnej ulicy Iwana Franki. Do 1991 r. jego imieniem nazwany był jeden z bulwarów wiślanych Krakowa.