Stanisław Kazimierz Nagy (ur. 30 września 1921 w Bieruniu Starym, zm. 5 czerwca 2013 w Krakowie) – polski biskup rzymskokatolicki, sercanin, profesor nauk teologicznych, arcybiskup, kardynał diakon od 2003.

Młodość i wykształcenie

Urodził się 30 września 1921 w Bieruniu Starym z matki Polki i ojca Węgra.

W 1937 rozpoczął nowicjat w Zgromadzeniu Księży Najświętszego Serca Jezusowego. 22 września 1941 złożył śluby zakonne. Odbył studia filozoficzno-teologiczne. 8 lipca 1945 w zgromadzeniu sercanów otrzymał święcenia prezbiteratu z rąk Stanisława Rosponda, biskupa pomocniczego krakowskiego.

W 1948 uzyskał magisterium na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studia kontynuował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w 1950 obronił licencjat, w 1952 doktorat, a w 1968 uzyskał habilitację.

Prezbiter 

W latach 1947–1950 pełnił funkcję rektora Małego Seminarium Księży Sercanów w Krakowie-Płaszowie, a w latach 1952–1958 rektora Wyższego Seminarium Księży Sercanów w Tarnowie. Od 1956 do 1962 był kierownikiem Studium Teologicznego Księży Sercanów w Krakowie, które powstało z jego inicjatywy.

Od 1958 prowadził wykłady z teologii fundamentalnej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1963 został mianowany adiunktem przy Katedrze Eklezjologii, a w 1972docentem. W 1979 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1985 profesorem zwyczajnym. Wykładał również na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie i Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu, a także w Wyższym Seminarium Księży Sercanów w Stadnikach.

Na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w latach 1972–1974 pełnił urząd prodziekana Wydziału Teologii. Ponadto pełnił funkcje: kierownika Katedry Eklezjologii Fundamentalnej, Sekcji Teologii Porównawczej i Ekumenicznej, przewodniczącego Senackiej Komisji Stypendialnej i Rady Naukowej Instytutu Jana Pawła II.

W latach 1983–1991 był przewodniczącym Sekcji Profesorów Teologii Fundamentalnej przy Komisji Episkopatu ds. Nauki. Uczestniczył w pracach Komisji Episkopatu ds. Ekumenizmu. Z nominacji papieża Jana Pawła II w latach 1986–1996 był członkiem Międzynarodowej Komisji Teologicznej Ponadto w latach 1973–1974 wchodził w skład Komisji Mieszanej Katolicko-Luterańskiej, powołanej przez Sekretariat ds. Jedności Chrześcijan i Światową Federację Luterańską. W latach 1985 i 1991 uczestniczył jako ekspert w synodach biskupów w Rzymie.

Biskup 

28 września 2003 papież Jan Paweł II mianował go kardynałem.

7 października 2003 został mianowany arcybiskupem tytularnym Hólaru. Święcenia biskupie przyjął 13 października 2003 w katedrze na Wawelu. Udzielił mu ich kardynałFranciszek Macharski, arcybiskup metropolita krakowski, z towarzyszeniem kardynała Mariana Jaworskiego, arcybiskupa metropolity lwowskiego, i arcybiskupa Józefa Kowalczyka, nuncjusza apostolskiego w Polsce. Na swoje zawołanie biskupie wybrał słowa „In Te, Cor Iesu, speravi” (W Tobie, Serce Jezusa, swą ufność złożyłem).

Kreowany kardynałem diakonem został na konsystorzu 21 października 2003. 25 stycznia 2004 objął swój kościół tytularny w Rzymie – kościół Matki Bożej na Schodach. Jako że do godności kardynalskiej został wyniesiony po ukończeniu 80 roku życia, nie miał nigdy prawa do uczestniczenia w konklawe. W związku z tym nie wziął udziału ani w konklawe w 2005, ani w 2013 roku.

Zmarł 5 czerwca 2013 w Krakowie.

Odznaczenia i tytuły 

Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 17 października 2008 został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

W 2003 Rada Miejska Bierunia nadała mu tytuł honorowego obywatela miasta. W 2012 odebrał Złotą Odznakę za Zasługi dla Województwa Śląskiego.

W 2009 otrzymał tytuł doctora honoris causa Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. W 2012 miało miejsce uroczyste odnowienie jego doktoratu na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (traktowane na równi z doktoratem honoris causa).

W 2007 został uhonorowany medalem Za zasługi dla Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.