Stanisława Zawadzka (ur. 5 lutego 1890 w Warszawie, zm. 21 lipca 1988 w Skolimowie) - polska sopranistka i piosenkarka, znana także jako Zavaska lub Stani.

Urodziła się w Warszawie przy ulicy Nowy Świat 1294, jako najstarsza z czworga rodzeństwa (bracia Felicjan i Aleksander i siostra Bronisława), dzieci przemysłowca Bronisława Zawadzkiego i Aleksandry z Jedynaków. Dzięki zamożności ojca odebrała staranne wykształcenie w Żeńskim Zakładzie Wychowawczo-Naukowym Emilii Szteinbokówny w Warszawie (ukończone w 1908 z wynikiem celującym), a następnie rozpoczęła w Petersburgu studia medyczne. Mimo kłopotów finansowych spowodowanych śmiercią ojca, ukończyła studia w 1916, otrzymując dyplom nr 150 Medycznego Instytutu Żeńskiego w Petersburgu (przez resztę życia tytułowano ją "pani doktor").

Lekcje śpiewu zaczęła pobierać już wcześniej, od 1910. Debiutowała w Rosji w 1918, po I wojnie światowej wróciła do Polski i pracowała w Warszawie, śpiewając w operze u Emila Młynarskiego i równolegle pracując laboratorium Szpitala Ujazdowskiego. W 1921 pojechała do Włoch, gdzie śpiewała i pobierała lekcje śpiewu. Po międzynarodowych tournee w latach 1925-6, została uznana za gwiazdę i w 1929 została solistką Opery La Scala w Mediolanie; występowała też w Covent Garden w Londynie. Święciła triumfy w tym samym czasie, co jej przyjaciółka, Ada Sari. Od 1935 przeniosła się do Teatru Wielkiego w Poznaniu. W czasie okupacji nie występowała, utrzymując się z lekcji śpiewu. Po wojnie śpiewała jako solistka w Poznianiu do 1948, równocześnie przez pięć lat (do 1950) prowadząc klasę solistyki w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. W latach 1950-70 wykładała na Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie i prowadziła letnie kursy mistrzowskie. Jej godną uczennicą była Stefania Woytowicz.