Wanda Miłaszewska (ur. 1 czerwca 1894 w Warszawie, zm. 10 sierpnia 1944 tamże) – polska pisarka.

Ukończyła Gimanazjum Jadwigi Kowalczykówny w Warszawie („Szkoła na Wiejskiej”), Wyższe Kursy Żeńskie w Krakowie i Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. Jej mężem był Stanisław Miłaszewski, dramaturg, publicysta i tłumacz, którego poślubiła w 1914 roku. Była redaktorką działu teatralnego tygodnika dla kobiet „Bluszcz” w latach 1921-1928. Uczyła także rysunku w szkołach średnich. Zginęła wraz z mężem pod gruzami walącego się domu podczas powstania warszawskiego. Oboje zostali pochowani na cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Wszystkie jej utwory objęte były w 1951 roku zapisem cenzury w Polsce, podlegały natychmiastowemu wycofaniu z bibliotek.

Wydała

• Cmentarz i sad (1924) – powieść
• Księżniczka Dagny (1925) – powieść
• Zatrzymany zegar (1926) – powieść
• Rok Boży (1927) – wiersze
• Kaczęta (1928) – powieść
• Stare kąty (1929) – powieść
• Młyn w Bożej Woli (1930) – powieść
• Czarna Hańcza (1931) – powieść
• Na cztery wiatry (1932) – powieść
• Święty wiąz (1937) – powieść
• Bogactwo (1938) – powieść
• Wspominamy (współautor: Stanisław Miłaszewski) (1939) – wspomnienia