Witold Wojtkiewicz (ur. 29 grudnia 1879 w Warszawie, zm. 14 czerwca 1909 tamże) – polski malarz, rysownik i grafik okresu Młodej Polski. Przedstawiciel symbolizmu i wczesnego ekspresjonizmu, przez niektórych uznawany za prekursora surrealizmu.

Pochodził z rodziny urzędniczej – ojciec, Stanisław Wojtkiewicz był głównym kasjerem w Banku Handlowym i nie akceptował artystycznych aspiracji syna, matka zaś, Aniela z domu Święcicka, zajmowała się wychowywaniem jedenaściorga dzieci. Studiował w warszawskiej Szkole Rysunkowej i w latach 1903-1904 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie był uczniem Leona Wyczółkowskiego. Próbował również w roku 1902 podjąć studia na Akademii Petersburskiej, skąd jednak, jak sam napisał, po ośmiu dniach uciekł. Był świadkiem demonstracji robotniczych w Warszawie w roku 1905, czego dał wyraz w cyklu rysunków (między innymi Manifestacja uliczna, Katorżnicy, Jutrzenka swobody, Na wiec).

W roku 1905 wstąpił do Grupy Pięciu (Grupy Norwid), do której należeli także: Leopold Gottlieb, Wlastimil Hofman, Mieczysław Jakimowicz oraz Jan Rembowski. Od roku 1908 należał do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Prace swe wystawiał w Krakowie, Warszawie, Lwowie i Wiedniu. Współpracował także z krakowskim kabaretem "Zielony Balonik", dla którego stworzył cykl akwarel i rysunków, które do dziś zdobią ściany kawiarni "Jama Michalika", a także projektował zaproszenia. Przyjaźnił się między innymi z Tadeuszem Boy-Żeleńskim i pisarzem Romanem Jaworskim, do którego cyklu opowiadań Historie maniaków stworzył ilustracje (między innymi rysunek Cukiernia ciast trujących). Twórczość plastyczna Wojtkiewicza i literacka Jaworskiego oddziaływały na siebie wzajemnie. Wojtkiewicz projektował także winiety do książek wraz z liternictwem, a także kartki pocztowe. Wraz z między innymi Karolem Fryczem i Kazimierzem Sichulskim opublikował litografie pod tytułem Teka Melpomeny, przedstawiające syntetyczne portrety aktorów Teatru Miejskiego w Krakowie. Uczestniczył w tworzeniu oprawy plastycznej dla "Zielonego Balonika".

Poza działalnością malarską Wojtkiewicz uprawiał także działalność literacką, pisząc pod pseudonimem Witwoj satyryczne teksty dla czasopisma "Kolce". Na wystawie w 1906 w Berlinie prace artysty zwróciły uwagę i zachwyciły Maurice Denis oraz André Gide'a, dla którego twórczość Wojtkiewicza była emanacją duszy polskiej i który w 1907 zorganizował indywidualną wystawę Wojtkiewicza w Galerie Druet w Paryżu oraz napisał wstęp do jego katalogu. Jego późna twórczość naznaczona jest piętnem cierpienia spowodowanego wrodzoną i nieuleczalną wadą serca, która położyła kres jego życiu w wieku zaledwie 29 lat. Wojtkiewicz prowadził także dziennik – kronikę swojego życia – niedostępny dla potomnych, jako że został on przez matkę Wojtkiewicza złożony wraz z jego ciałem w trumnie.

Twórczość

W swych pracach łączył groteskę z liryzmem. Jego twórczość ewoluowała i stopniowo wykształciła osobisty, wysoce oryginalny przekaz artystyczny. Przez niektórych – jak np. Tadeusza Kantora – uważany za najbardziej oryginalnego malarza polskiego XX. wieku. Nieocenione zasługi w popularyzacji twórczości Wojtkiewicza położyli dwaj jego monografiści: Jerzy Ficowski i Wiesław Juszczak. Piękny wiersz, wyrażający istotę jego malarstwa, poświęcił mu Tadeusz Różewicz. Prace Wojtkiewicza znajdują się między innymi w Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, a także w Muzeum Górnośląskim w Bytomiu. Największa jak dotąd wystawa monograficzna Wojtkiewicza odbyła się w roku 1976 w Muzeum Narodowym w Krakowie. W marcu 2012 odzyskano jego obraz Orszak, z cyklu Z dziecięcych póz utracony w czasie II wojny światowej.

Jego twórczość to 4 cykle tematyczne:

• Szkice tragikomiczne (1903-1904)
• Cyrki (1905-1907)
• Monomanie (1906)
• Ceremonie (1908)

Ważniejsze dzieła:

• Krucjata dziecięca (1909)
• Fantazja (1906)
• Cyrk wariatów (1906)
• Wegetacja (Emeryci) (1906)
• Lalki (1906)
• Cyrk (Przed teatrzykiem) (1906-1907)
• Marionetki (1907)
• Porwanie królewny (1908)
• Swaty (1908)
• Rozstanie (1908)
• Popielec (1908)