Władysław Ludwig Ślewiński (ur. 1 czerwca 1856 w Białyninie, gmina Nowa Sucha, powiat sochaczewski, zm. 24 marca 1918 w Paryżu) – polski malarz, jeden z przedstawicieli Młodej Polski i secesji.

Urodził się 1 czerwca 1856 roku we wsi Białynin nad rzeczką Pisią (gmina Nowa Sucha), a ochrzczony został w kościele w Mikołajewie (gmina Teresin) dnia 19 czerwca 1856 roku o godzinie 9 rano. Władysław był synem Kajetana Ślewińskiego, dziedzica wsi Białynin oraz Heleny z Mysyrowiczów, która zmarła przy porodzie, a jej zwłoki spoczywają do dnia dzisiejszego na cmentarzu blisko kościoła w Mikołajewie. Był on kuzynem malarza Józefa Chełmońskiego, za jego to namową Władysław Ślewiński rozpoczął naukę w Szkole Rysunkowej Wojciecha Gersona i z niej zrezygnował.

W 1928 r. malarz Tytus Czyżewski, uczeń Ślewińskiego, napisał o nim książkę, w której podał, iż jego mistrz urodził się w 1854 w Białyninie nad Pilicą. Od tego czasu autorzy międzywojennych i powojennych haseł encyklopedycznych oraz prac i artykułów poświęconym Ślewińskiemu bezkrytycznie powielali ten błąd Czyżewskiego. Trwało to do końca lat 80. XX w., kiedy to profesor Władysława Jaworska, znany historyk sztuki, za radą proboszcza parafii Mikołajewie Antoniego Szyrwińskiego (1979-1988) i po wglądzie do akt poprawiła ten błąd w swojej książce o Władysławie Ślewińskim.

W 1886 przejął odziedziczony po matce majątek Pilaszkowice, który w krótkim czasie doprowadził do ruiny. W 1888 musiał uciekać przed podatkami do Paryża. W latach 1888-1890 studiował w paryskiej Académie Colarossi. Był związany ze Szkołą z Pont-Aven Paula Gauguina. W latach 1908-1910 był profesorem warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. W 1910 powrócił do Francji.

Umarł w Paryżu w szpitalu Cochin 24 marca 1918 roku, został pochowany trzy dni później na cmentarzu w Bagneux pod Paryżem.

Naturalnym synem Władysława Ślewińskiego był Władysław Porankiewicz (1884-1924), malarz i grafik.

Twórczość

Malować rozpoczął późno i prawie wszystkie lata okresu twórczego spędził we Francji. Częstym tematem jego prac było morze. Malował liczne martwe natury, pejzaże. Fale malowane wielokrotnie – pejzaże skromne, surowe, spokojne. Z Gauguinem i secesją łączyły go środki wyrazowe: uproszczenia i spłaszczenie plamy barwnej oraz linearyzm.

W malarstwie posługiwał się delikatną linią, bardziej wyczuwalną niż widzianą, co widoczne jest m.in. w obrazie Czesząca się, gdzie zarówno motyw długich, jak fale lejących się włosów, miękkość oraz płynność form, nasuwają myśl o ulubionych przez styl kształtach i układach. Z okresu, gdy przebywał w Krakowie, pochodzi Sierota z Poronina – w ciemnej, zgaszonej gamie syntetycznie ujętych, szerokich plam barwnych.

Dzieła

• Czesząca się kobieta – 1897 r.
• Anemony w wazonie – 1904 r.
• Sierota z Poronina – 1906 r.
• Autoportret – 1915 r.
• Morze wiosną – 1911 r.