Czesław Okołów (ur. 21 grudnia 1935, zm. 24 sierpnia 2016) – polski leśnik, entomolog, bibliograf, filatelista i przewodnik turystyczny, wieloletni dyrektor Białowieskiego Parku Narodowego.

W czasie II wojny światowej został wraz z rodziną wywieziony w 1940 przez sowietów do Wołogdy, a następnie przesiedlony do Kazachstanu. Do Polski powrócił po zakończeniu działań wojennych w 1946 i podjął studia magisterskie na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. W 1967 uzyskał stopień doktora nauk leśnych. Od 1960 związany był z Białowieskim Parkiem Narodowym piastując między innymi funkcję preparatora, a następnie kustosza Muzeum Przyrodniczo-Leśnego, kierownika pracowni naukowo-badawczej oraz zastępcy dyrektora Parku. W latach 1989–2003 był dyrektorem Białowieskiego Parku Narodowego. Zajmował się między innymi problematyką wpłyu turystyki na puszczę i jej biologię, rozwoju populacji kornika drukarza oraz rozkładu drewna w Puszczy. Był autorem blisko 300 publikacji w tym 6 tomów bibliografii, a także licznych przewodników, a także sekretarzem Towarzystwa Przyjaciół Białowieży oraz redaktorem naczelnym czasopisma „Parki Narodowe i Rezerwaty Przyrody".

Wybrane odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2003),
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• Medal im. Krzysztofa Kluka,
• Medal Alfreda Toepfera.