Janina Amelia Prystorowa z domu Bakun, ps. Bogdanowa (ur. 26 lipca 1881 w Wołożynie k. Oszmiany, zm. 3 stycznia 1975 w Warszawie) – działaczka społeczna i polityk w okresie międzywojennym, posłanka na Sejm IV kadencji, żona Aleksandra Prystora.

Urodziła się na terenie dzisiejszej Białorusi. Uczęszczała do gimnazjum w Kownie, które skończyła w 1905. Ukończyła także Kursy Wyższe dla Kobiet w Krakowie.

W 1906 rozpoczęła działalność w Polskiej Partii Socjalistycznej. W tym samym roku wyszła za mąż za Aleksandra Prystora, będącego wówczas także działaczem socjalistycznym. Brała udział w m.in. brawurowej akcji pod Bezdanami. W 1912 aresztowana przez władze carskie i za działalność niepodległościową więziona przez rok na Pawiaku i w Cytadeli. Później znalazła się wraz z mężem w Rosji, a konkretnie w Orle. Tam pracowała jako nauczycielka.

W 1918 powróciła do kraju, uchodząc przed rewolucją bolszewicką. W Polsce początkowo pracowała w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Prowadziła także działalność charytatywną – m.in. w Towarzystwie Przyjaciół Inwalidów Wojennych, Stowarzyszeniu "Rodzina Urzędnicza" i Towarzystwie Opieki nad Wsią Wileńską.

Była członkiem rady gminy Mickuny i sejmiku wileńskiego. Później, w latach 1935–1938, posłanka z okręgu nr 47, obejmującego powiat Wilno (bez Nowej Wilejki) i Święciany. Podczas kadencji zasłynęła zgłoszeniem projektu ustawy zakazującej rytualnego żydowskiego uboju bydła (szechity). Uzasadniała go względami humanitarnymi. Po wybuchu II wojny światowej schroniła się na neutralnej Litwie. Później przebywała w Warszawie i Bochni.

Zmarła w Warszawie w 1975, w stołecznym domu opieki Zakonu Sióstr Maryi.