Jan Iwaszko (ur. 3 stycznia 1921 w Pińsku, zm. 25 marca 2015 we Wrocławiu) – szeregowiec Wojska Polskiego, pułkownik inż. Ludowego Wojska Polskiego.
Syn Stanisława Iwaszko komisarza Policji Państwowej w Stanisławowie. Brat Stanisława Ludwik Iwaszko był podpułkownikiem Wojska Polskiego, zasłużonym dla Krakowa jest tam ulica jego imienia.

Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się ochotniczo do wojska. Wcielony do 48 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych. Walczył w rejonie Stanisławowa. Po kampanii wrześniowej zdemobilizowany. W czasie okupacji przebywał na tamtych terenach, z których w 1944 uciekł na Wołyń, przed napadami oddziałów Ukraińskiej Powstańczej Armii. Do wojska wcielony w 1944, po wyzwoleniu rejonów wschodnich. Został skierowany do Oficerskiej Szkoły Saperów w Przemyślu. Szkołę ukończył w 1945. Po otrzymaniu stopnia oficerskiego pozostał w Szkole. Całą służbę związał ze Szkołą. W latach 1945–1947 dowódca plutonu saperów, 1947–1953 wykładowca i starszy wykładowca zapór inżynieryjnych, 1953–1958 kierownik Cyklu Zapór, 1958–1959 słuchacz Wyższego Kursu Doskonalenia Oficerów Wojskowej Akademii Technicznej, 1959–1965 kierownik Cyklu Minerstwa, Zapór i Fortyfikacji, 1965–1972 zastępca komendanta Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Inżynieryjnych ds. liniowych. okresie sierpień – grudzień 1966 roku pełnił obowiązki komendanta Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych im. gen. Jakuba Jasińskiego. W latach 1972–1978 pomocnik komendanta WSOWInż.
Jako wykładowca, kierownik cyklu i komendant Szkoły wykazał wiele energii i troski o rozwój Szkoły, rozbudowę bazy szkoleniowej i poligonowej, dbał o dobre przygotowanie podchorążych na przyszłych oficerów wojsk inżynieryjnych. Był pionierem rozwoju sportu w Szkole. Szkoła osiągnęła w okresie jego dowodzenia wiele sukcesów sportowych i służbowych.
Zwolniony do rezerwy w 1978, mieszkał we Wrocławiu, zmarł 25 marca 2015 roku.
Zaocznie, w 1966 roku ukończył Politechnikę Wrocławska i uzyskał dyplom inżyniera budownictwa lądowego. Bardzo dobry organizator. Autor szeregu opracowań metodycznych, skryptów, instrukcji, artykułów fachowych i wydawnictw o charakterze wojskowym i specjalnym. Złożył wiele wniosków racjonalizatorskich. Uzyskał kilka patentów z zakresu wykorzystania materiałów wybuchowych. Wniósł duży wkład działalności Szkoły w na rzecz miasta Wrocławia i gospodarki narodowej (odgruzowywanie Wrocławia, wyburzenia pozostałości zniszczonych obiektów). Honorowy obywatel Opola.

Odznaczenia: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Srebrny Krzyż Zasługi, Brązowy Medal Zasłużonym na Polu Chwały, odznaczenia resortowe MON.