Franciszek Wodiczko (ur. 16 lub 18 września 1882 w Zamościu, zm. 17 grudnia 1950 w Wołominie) – polski działacz społeczny, organizator orkiestr dętych.

W 1900 po ukończeniu gimnazjum w Suwałkach rozpoczął klasę skrzypiec w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Całe życie zawodowe Franciszka Wodiczki było związane z pracą urzędnika, początkowo pracował w gospodarce leśnej, a od 1908 na kolei. Tam też w 1934 zorganizował orkiestrę dętą. W 1927 zamieszkał w Choszczówce (wówczas w gminie Jabłonna), gdzie pełnił przez sześć lat honorową funkcję sołtysa. W tym czasie zorganizował Towarzystwo Przyjaciół Osiedla, ochotniczą straż pożarną i bibliotekę. Od 1930 zaangażował się w działalność na rzecz Ligi Morskiej i Kolonialnej, za co otrzymał medal srebrny pozłacany "XV-lecia Odzyskania Niepodległości". Od 1932 do 1934 zorganizował i prowadził w szkole (Miejskiej Szkole Ogólnokształcącej Męskiej i Gimnazjum Humanistycznym) na warszawskim Bródnie orkiestrę, była to działalność społeczna, za którą nie pobierał poborów. W 1935 przeprowadził się do Wołomina, gdzie otrzymał stanowisko sekretarza zarządu Ochotniczej Straży Pożarnej i kapelmistrza orkiestry strażackiej, a od 1943 komendanta straży. Zmarł 17 grudnia 1950, został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim (kw. 29E-1-23).

Był ojcem Bohdana Wodiczki (ur. 1911).