Karol Fryderyk Woyda (ur. 23 listopada 1771 w Lesznie Wielkopolskim, zm. 21 lutego 1845 w Warszawie) – prezydent Warszawy, nadzwyczajny radca stanu, dyrektor wydziału administracji ogólnej Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych, Duchownych i Oświecenia Publicznego, członek Rady Stanu Królestwa Polskiego w 1834 roku, kalwinista, wolnomularz.

Studiował w Niemczech. Od 1792 pracował w poselstwie polskim w Niemczech. Uczestniczył w insurekcji kościuszkowskiej. W latach 1791-1801 walczył w Legionach.

6 stycznia 1816 został mianowany przez namiestnika Józefa Zajączka prezydentem miasta. 30 listopada 1830 ustąpił z urzędu prezydenta i wyjechał z Warszawy. Jako prezydent chciał rozbudować i unowocześnić Warszawę, ale przez swoją służalczość i lojalizm wobec władz carskich był nielubiany przez społeczeństwo Warszawy.

Karol Woyda zmarł 21 lutego 1845 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym. Jego synem był Kazimierz Woyda, również prezydent Warszawy.

Odznaczony Orderem Świętego Stanisława I klasy z nadania Aleksandra I Romanowa.