Mieczysław Starzyński (ur. 22 lipca 1891 w Warszawie, zm. 1942) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Mieczysław Starzyński był synem Jadwigi z Lipskich oraz bratem Romana i Stefana. W 1896 wraz z rodziną przeniósł się do Łowicza i zamieszkał w kamienicy przy ul. Zduńskiej 34. Razem z braćmi uczęszczał do tamtejszej szkoły realnej i w 1905 roku wziął udział w strajku szkolnym za co został relegowany. Naukę kontynuował w Szkole Polskiej, a następnie w Polskiej Szkole Handlowej. W 1907 roku z bratem Stefanem przeniósł się do Warszawy i podjął naukę w gimnazjum Emiliana Konopczyńskiego. Studiował na Politechnice Lwowskiej. Żonaty. Miał troje dzieci: Krystynę, Leszka i Barbarę.

W 1914 razem z braćmi zgłosił się na ochotnika do I Brygady Legionów Polskich. Został oficerem 5 Pułku Piechoty Legionów. W 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, internowany został w Beniaminowie. U kresu wojny przybył do Lwowa i w listopadzie 1918 po wybuchu wojny polsko-ukraińskiej brał udział w obronie tego miasta walcząc na odcinku Domu Techników.

W 1919 roku pełnił służbę w Sztabie Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce” na stanowisku szefa Oddziału II Informacyjnego. W związku z zakwalifikowaniem na II Kurs Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego dowódca okręgu udzielił mu pochwały „za bardzo gorliwą, sumienną, staranną i wydatną, pełną inicjatywy, pracę”. 2 stycznia 1920 roku razem z Romanem rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia 1920 roku skierowany został na front celem odbycia praktyki sztabowej. W okresie od stycznia do września 1921 roku kontynuował naukę w W.S.Woj. Po ukończeniu nauki otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. W 1924 roku pełnił służbę w Inspektoracie Armii Nr IV w Krakowie na stanowisku II referenta. Równolegle ukończył Szkołę Nauk Politycznych przy Uniwersytecie Jagiellońskim.

Z dniem 1 kwietnia 1925 roku przeniesiony został z Inspektoratu Armii Nr IV do 12 Pułku Piechoty w Wadowicach na stanowisko dowódcy II batalionu[3]. W czerwcu 1926 roku przydzielony został do Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej po czym przeniesiony służbowo do Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie[4]. W 1928 roku pełnił służbę w Oddziale III Sztabu Generalnego.

Na początku 1929 został attaché wojskowym w Belgradzie. Z tego stanowiska z dniem 16 września 1933 roku przeniesiony został do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie, z zachowaniem dodatku służbowego według kategorii VI, i z równoczesnym przydziałem do dyspozycji ministra spraw wewnętrznych na okres sześciu miesięcy[5].

Rozpoczął służbę w administracji państwowej, w 1933 został naczelnikiem wydziału bezpieczeństwa w urzędzie wojewódzkim lwowskim, od 1934 pełnił stanowisko wicewojewody pomorskiego. Od 11 lutego do 22 czerwca 1936 roku pełnił obowiązki wojewody stanisławowskiego[6]. Pod koniec czerwca 1936 decyzją Premiera Felicjana Sławoja Składkowskiego został przeniesiony w stan nieczynny[7][8].

W latach 1936–1939 był zastępcą i redaktorem naczelnym „Gazety Polskiej”.

W czasie kampanii 1939 (około 11 września) przydzielony został do Sztabu Obrony Warszawy i wyznaczony na stanowisko szefa Oddziału II. Na jego wniosek z członków Polskiej Partii Socjalistycznej zorganizowany został oddział dywersyjny pod dowództwem majora Ostoja-Święcickiego. Po kapitulacji ukrywał się. Był żołnierzem ZWZ i AK. Zamordowany przez Niemców w 1941 lub 1942 roku.

W 1919 roku zawarł związek małżeński z Marią z Falkowskich, z którą miał troje dzieci: Krystynę (ur. 1920), Leona (1922–1990), cichociemnego, i Barbarę (ur. 1932).

Awanse

• chorąży – 1 kwietnia 1917
• podporucznik –
• porucznik
• kapitan
• major – 31 marca 1924 ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 115. lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty (brat Roman awansował z 105. lokatą)
• podpułkownik – ze starszeństwem z 1 stycznia 1931

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie (po raz pierwszy w 1922)
• Srebrny Krzyż Zasługi