Maciej Zdzisław Bernhardt (ur. 16 stycznia 1923 w Warszawie, zm. 18 stycznia 2017 tamże) – polski naukowiec, profesor dr inż., emerytowany wykładowca Politechniki Warszawskiej i pracownik naukowy Instytutu Transportu Samochodowego. Wcześniej wykładał także m.in. w Wojskowej Akademii Technicznej, Centralnym Ośrodku Konstrukcyjno-Badawczym i na Politechnice Gdańskiej. Specjalista z dziedziny motoryzacji, autor i współautor 16 pozycji książkowych (m.in. Doładowanie silników spalinowych; Samochodowe silniki turbospalinowe; Teoria silników spalinowych; Techniczny Poradnik Samochodowy) i ponad 200 artykułów naukowych w czasopismach naukowych polskich, francuskich, niemieckich i rosyjskich. Od 1987 roku profesor nadzwyczajny i (do 1990 roku) dyrektor Instytutu Transportu Samochodowego.

W latach niemieckiej okupacji był uczniem Szkoły Wawelberga i Rotwanda oraz Państwowej Wyższej Szkoły Technicznej. Był zaangażowany w działalność konspiracyjną w szeregach Narodowych Sił Zbrojnych, a następnie Armii Krajowej. W stopniu podchorążego uczestniczył w powstaniu warszawskim, walcząc w szeregach Zgrupowania „Żubr” (pluton 237, 2 kompania). Jako jeden z nielicznych przeżył masakrę swojej kompanii pod Boernerowem (2 sierpnia 1944). W ostatnich dniach powstania został ranny i wzięty do niewoli, z której udało mu się jednak zbiec. W powstaniu stracił narzeczoną, matkę, siostrę oraz półtorarocznego siostrzeńca.

Do 2002 roku pracował w ITS w niepełnym wymiarze godzin. Ostatnio, już na emeryturze zajmował się m.in. działalnością publicystyczną, zamieszczając swoje wspomnienia z okresu wojny i PRL-u w portalu historycznym „Histmag”, a uprzednio m.in. w Kulturze Paryskiej. W 2009 wydane zostały jego wspomnienia z czasów okupacji i powstania, zatytułowane Z Miodowej na Bracką. Opowieść powstańca warszawskiego.

Został uhonorowany licznymi odznaczeniami wojskowymi i cywilnymi, m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2003) i Krzyżem Armii Krajowej (1972).

Jego żoną była Jadwiga (ur. 1928, córka Włodzimierza Dzieduszyckiego).