Mieczysław Nowakowski (ur. 13 października 1934 we Włodzimierzu Wołyńskim, zm. 28 lutego 2017) – polski dyrygent i pedagog.

Działalność muzyczna

W 1959 uzyskał dyplom z zakresu dyrygentury w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie w klasie Bohdana Wodiczki. W 1964 odbył kurs dyrygencki u Franco Ferrary w Wenecji. W 1958 jako student IV roku, rozpoczął pracę jako dyrygent w Teatrze Muzycznym w Gdyni i z tą sceną współpracował do 1961, w latach 1961-1969 pracował w Teatrze Wielkim w Warszawie, a w latach 1964-1970 równocześnie w warszawskim Teatr Komedia (najpierw jako dyrygent, a od 1967 także jako dyrektor muzyczny .

W latach 1969–1972 był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Opery w Poznaniu. W latach 1972–1973 pracował w Telewizji Polskiej w Warszawie w Naczelnej Redakcji Muzyki, gdzie doprowadził do realizacji filmu Jutro według dramatu muzycznego Tadeusza Bairda. Film ten zdobył w 1974 główną nagrodę - „Złotą Palmę” na festiwalu Interwizji.

W latach 1973-1981 - dyrygentem i kierownikiem muzycznym Teatru Wielkiego w Warszawie. Często koncertował w kraju i zagranicą. Dokonał licznych nagrań dla Polskiego Radia. W 1979 i 1981 r. wystawił w Tokio kolejno dwie opery Stanisława Moniuszki: „Straszny dwór” i „Hrabinę”. W sezonach 1981–1983 kierował Filharmonią w Olsztynie[1].

W latach 1984–1988 był dyrektorem artystycznym Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy. Zadebiutował 12 października 1984 r. uwerturą do opery „Moc przeznaczenia” G. Verdiego, poematem symfonicznym „Co słychać w górach” F. Liszta oraz koncertem skrzypcowym a-moll A. Dvořáka. 7 lutego 1986 r. zaprezentował światową prapremierę opery bułgarskiej kompozytorki Jivki Klinkovej „Cyryl i Metody”, co przyniosło spory rozgłos zagraniczny. Dzięki jego staraniom Bydgoszcz była trzecim polskim miastem (po Wrocławiu i Krakowie), w którym zabrzmiało „Requiem polskie” Krzysztofa Pendereckiego (1987). W latach 1984 - 1988 współpracował także z operą w Skopje jako dyrektor artystyczny i dyrygent.

W latach 1988-1990 był dyrektorem Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie, w latach 1990-1996 był związany z Warszawską Operą Kameralną.

Od 1986 był wykładowcą, od 1992 do 1995 profesorem Akademii Muzycznej w Warszawie.