Stefan Tarnawski pseud. Tarło (ur. 29 kwietnia 1898 w Humaniu, zm. 9 listopada 2001 w Warszawie) – polski lekarz wojskowy, generał brygady, żołnierz Armii Krajowej, powstaniec warszawski.

Życiorys

Syn Władysława Tarnawskiego herbu Sas (1867–1919) i Ireny z domu Lernicz (1874–1966).

W okresie I wojny światowej należał do Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1918 został żołnierzem Wojska Polskiego, skierowano go na front ukraiński. Po kursie medycznym w Szpitalu Ujazdowskim przydzielono go do szpitala wojskowego w Wilnie jako podoficera sanitarnego. W 1926 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Kontynuował karierę lekarza wojskowego, m.in. w 21 Pułku Piechoty "Dzieci Warszawy". Pełnił funkcję naczelnego lekarza 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego.

W 1939 brał udział w wojnie obronnej jako szef sanitarny pułku szwoleżerów w Mazowieckiej Brygadzie Kawalerii (w stopniu pułkownika). Pod koniec września dostał się do niewoli niemieckiej, po ucieczce z obozu jenieckiego powrócił do Warszawy. Był od 1941 komendantem Tajnej Organizacji Wojskowej Okręgu Krakowskiego, w 1943 został dowódcą Kedywu Okręgu Krakowskiego Armii Krajowej. W 1944 ponownie znalazł się w stolicy, wszedł w skład Szefostwie Służby Zdrowia Komendy Głównej AK. Brał udział w powstaniu warszawskim w Sanitariacie Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej. Był komendantem szpitali stałych i polowych, a także szefem sanitariatu Grupy "Północ". Znalazł się następnie w Krakowie z transportem rannych i chorych szpitala polowego, obejmując komendanturę ewakuowanego Szpitala Ujazdowskiego.

Po wojnie zamieszkał w Warszawie. Był szefem Sanitarnego Warszawskiego Okręgu Wojskowego, jednak w 1947 zwolniono go ze służby wojskowej. Do 1953 kierował Zespołem Sanatoriów dla Dzieci Chorych na Gruźlicę w Rabce. Następnie był zastępcą kierownika wydziału zdrowia w jednym ze stołecznych urzędów oraz kierownikiem placówek służby zdrowia. W 1974 przeszedł na emeryturę.

W 1994 prezydent Lech Wałęsa awansował pułkownika Stefana Tarnowskiego do stopnia generała brygady.

Stefan Tarnawski był odznaczony kolejno Krzyżem Kawalerskim, Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, a pod koniec życia, 2 listopada 1998 – w uznaniu wybitnych zasług dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za osiągnięcia w działalności społecznej i kombatanckiej – uhonorowany został Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. Był odznaczony także m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości z Mieczami (20 września 1937), czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Armii Krajowej i Warszawskim Krzyżem Powstańczym.