Czesław Kędzierski (ur. 26 maja 1881 w Poznaniu, zm. 16 stycznia 1947 w Poznaniu) – literat i dziennikarz, redaktor Kuriera Poznańskiego.

Życiorys

Czesław Kędzierski rodowity Wielkopolanin był związany najmocniej z ziemią wielkopolską, chociaż życie wiązało Go z różnymi dzielnicami kraju i całą Polską.

W Poznaniu spędził swoje młode lata, a po ukończeniu szkoły średniej przeniósł się do Lwowa, gdzie studiował polonistykę. Od początku swych studiów poświęcił się zawodowi dziennikarskiemu będąc członkiem istniejącego przy Uniwersytecie Lwowskim Akademickiego Koła Dziennikarskiego. Jako student współpracował z lwowskim Słowem Polskim i pisał równocześnie korespondencje na tematy kulturalne dla Kuriera Poznańskiego.

Po powrocie z Lwowa wstąpił w 1908 r. do redakcji Kuriera Poznańskiego, w której pozostał do 1939 r. W roku 1908 r. był jednym z założycieli Towarzystwa Dziennikarzy i Literatów, a równocześnie członkiem Zarządu Głównego Związku Dziennikarzy RP. W roku 1936 został prezesem Syndykatu Dziennikarzy Wielkopolskich. W dniu 25 lutego 1946 r. uchwałą Wydziału Wykonawczego Zarządu Głównego Związku Zawodowego Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej w Warszawie, został uznany za członka–seniora związku. Oprócz pracy zawodowej poświęcał się pracy społecznej. Członek organizacji Sokoła i redaktor organu sokolego dwutygodnika „Sokół”. Był również korespondentem poznańskim warszawskiego ilustrowanego tygodnika Świat. Po pierwszej wojnie światowej, został przejściowo naczelnikiem Wydziału Kultury i Sztuki w Ministerstwie byłej Dzielnicy Pruskiej, a następnie powrócił na stanowisko dziennikarskie i do pracy społecznej w Towarzystwie Czytelni Ludowych oraz Spółce Teatralnej. W tym charakterze przyczynił się walnie do zorganizowania poznańskiego Konserwatorium Muzycznego. Twórca pierwszych audycji radiowych dla dzieci, autor „Przechadzek po mieście” ukazujących się w latach 1926–1927 na łamach Kuriera Poznańskiego, a także pisma dla dzieci „Mój przyjaciel” (bezpłatny dodatek do Kuriera Wielkopolskiego). Działacz założonego w Bazarze w 1921 r. Koła Naukowo–Literackiego. Znając dobrze język norweski, został tłumaczem pisarzy skandynawskich. Przetłumaczył m.in. baśnie Andersena i powieści Hamsuna: „Włóczęgi” (1927, wydanie polskie 1929), „August Powsinoga” (1930, wydanie polskie 1931), „A życie toczy się dalej” (1933, wydanie polskie 1958).

Lata wojny były dla niego czystą gehenną z uwagi na prześladowania ze strony policji niemieckiej po wkroczeniu wojsk niemieckich do Poznania. W listopadzie 1939 r. został wraz z rodziną pozbawiony swojego mieszkania przy ulicy Wały Leszczyńskiego przez grupę wojsk niemieckich. Przesiedla się wówczas do Warszawy, gdzie pracował w podziemiu i uczestniczył w, nim do czasu wybuchu Powstania Warszawskiego. Zmuszony do dalszej tułaczki, dostał się do Krakowa. Dzięki jego staraniom i bezustannej pracy dla dobra stanu dziennikarskiego, Syndykat Dziennikarzy Wielkopolskich był bliski uzyskania w Rabce własnego domu wypoczynkowego. W Małopolsce doczekał się wyzwolenia, po czym powrócił do Poznania.

Autor wielu baśni, bajek i gawęd radiowych. Wśród utworów dla dzieci i młodzieży wymienić należy bajki: „Trębacz Ratuszowy i Król Kruków”, „Dzielna Kasztelanka”, „O żarłocznym potworze w Gople”, „Kamień pod Wolsztynem” i wielu innych. Był popularny wśród dzieci jako „Wujek Czesio”.

Od 1928 był żonaty z Walerią z Tadrzyńskich (ur. 1884), a z małżeństwa tego urodziło się czworo dzieci: syn Bogdan (ur. 1914), oraz córki: Maria (ur. 1912), Irena (ur. 1916) i Aleksandra (ur. 1919).

Zmarł 16 stycznia 1947 w Poznaniu i został pochowany na Cmentarzu Jeżyckim.