Ludwik Adam Dmuszewski (ur. 24 grudnia 1777 w Sokółce, zm. 9 grudnia 1847 w Warszawie) – polski aktor, reżyser teatralny, dyrektor Teatru Narodowego, dramatopisarz, dziennikarz, historyk teatru i wydawca. Istotna postać dawnej Warszawy, wolnomularz.

Urodził się w Sokółce koło Białegostoku, jako syna Jana, rotmistrza kawalerii narodowej, i Magdaleny z Sobolewskich. Uczył się w warszawskich szkołach pijarskich (prawdopodobnie w szkole wojewódzkiej) i bazylianów w Żyrowicach. W roku 1794 był protokolantem Rady Najwyższej Narodowej. Przez kolejne kilka lat gospodarował z ojcem na wsi. ”Pod koniec 1799 przyjechał do Warszawy (miał zamiar przedostać się do Legionów J.H. Dąbrowskiego): za namową W. Bogusławskiego postanowił zostać aktorem i wstąpił do zespołu Teatru Narodowego. Debiutował 15 czerwca 1800 w komedii Dwóch w jednym. W Teatrze Narodowym działał odtąd do końca życia.” W latach 1825-1827 współkierował teatrem z B. Kudliczem i K. Kurpińskim. Od roku 1827 został jego dyrektorem, drugim obok wcześniej powołanego L. Osińskiego. Od roku 1836 prowadził wykłady w Szkole Dramatycznej obejmujące: krytykę, historię i literaturę dramatyczną. Począwszy od roku 1839 piastował funkcję wiceprezesa Towarzystwa Wsparcia Podupadłych Artystów.

W latach 1810-1811 był członkiem towarzystwa naukowego Sfinks. W roku 1811 podróżował po Europie, odwiedzając kolejno: Niemcy, Francję i Austrię. Od roku 1822 wydawał i redagował Kurier Warszawski, który kupił w 1821 od Brunona Kicińskiego. W roku 1825 został początkowo asesorem, a w 1832 członkiem Dyrekcji Rządowej Teatrów. Cztery lata później (1836) kupił majątek ziemski Dobrzyniec Mały (Mazowsze). Dwukrotnie żonaty: początkowo ze śpiewaczką Zofią Petraschówną, później z Konstancją Pięknowską.

Jako wolnomularz osiągnął najwyższy (VII) stopień wtajemniczenia i sprawował urząd Dyrektora Harmonii Wielkiego Wschodu. Był członkiem 3 lóż: Świątynia Mądrości, Zum goldenen Leuchter (1805) i Świątynia Izis. Zmarł 9 grudnia roku 1847 w Warszawie. Pochowany został na Powązkach.