Józef Stanisław Redo (ur. 3 maja 1872 w Wilanowie, zm. 9 listopada 1942 w Warszawie) – polski śpiewak i aktor operetkowy (baryton), reżyser teatralny.

Był synem Michała organisty w kościele pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny na ul. Leszno w Warszawie i Jadwigi z Wysockich. Studiował śpiew (baryton) w Konserwatorium Warszawskim u Cesara Trombiniego i Tadeusza Mikulskiego. W roku 1890 został przyjęty do chóru operetki Warszawskich Teatrów Rządowych, występował też w teatrach ogródkowych. W roku 1897 został przyjęty, decyzją dyrektora Ludwika Śliwińskiego, jako solista do zespołu Operetki Warszawskiej. Od 1909 roku występował w warszawskim Teatrze Nowości, dzięki temu stał się jednym z najbardziej znanych śpiewaków operetkowych. W tym czasie nagrywał tez wiele płyt dla Syreny Rekord. 28 października 1913 po raz pierwszy w Warszawie tańczył wraz z Lucyną Messal tango w operetce Victora Jacobiego Targ na dziewczęta. W roku 1925 zorganizował w Wilnie własny zespół operetkowy. W latach trzydziestych występował w teatrach warszawskich „Miraż”, „Wodewil” i "Teatr Nowości". Występował też gościnnie w innych miastach polskich. Reżyserował przedstawienia operetkowe. Grał również w filmach (Jaśnie pan szofer 1935, Wierna rzeka 1936, Ułan Księcia Józefa 1937).

Od roku 1922 był członkiem zasłużonym Związku Artystów Scen Polskich.

Józef Redo spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 184-IV-25/26).