Wojciech Dąbrowski (ur. 22 kwietnia 1900 w Mrzygłodzie, zm. 5 stycznia 1998 w Sanoku) – uczestnik wojen 1918-1920 i 1939 funkcjonariusz Straży Granicznej II RP, kapitan rezerwy Wojska Polskiego II RP, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Jego rodzicami byli Franciszek (1859-1937) i Karolina z domu Filipczak (1868-1922). W 1912 ukończył szkołę ludową w Mrzygłodzie. Ożenił się z Karoliną Lorenc (1903-1987), z którą miał 5-cioro dzieci: Janinę, Zygmunta, Kazimiera, Irenę oraz Henryka. W końcowej fazie I wojny światowej w sierpniu 1918 został powołany do armii cesarstwa Austro-Węgier i wraz z 56 Pułkiem Piechoty skierowany na front włoski, gdzie w listopadzie 1919 trafił do niewoli włoskiej. W lutym 1919 ochotniczo przyłączył się do Armii Hallera i w jej szeregach dociera w maju 1919 do niepodległej Polski. Następnie uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej 1918-1919 i wojnie polsko-bolszewickiej 1920. Walczył w szeregach 13 Pułku Artylerii Lekkiej. 22 sierpnia jako plutonowy został przeniesiony do rezerwy. We wrześniu 1919 rozpoczął służbę w Straży Granicznej II RP po przyjęciu go przez Małopolski Inspektorat Okręgowy Straży Granicznej w Sanoku, a po zaprzysiężeniu otrzymał przydział służbowy na granicy polsko-czechosłowackiej. Odbywał służbę w placówkach: Polanica, Komisariat Worochta (1929-1930), Wola Wyżna/Jaśliska (1930-1933), Huta Polańska/Krempna (1933-1938, kierownik placówki), Barwinek/Jaśliska (1938-1939, p.o. dowódcy placówki; 1939 zastępca dowódcy placówki), Sanok (od maja do września 1939, służba wywiadowcza), Kuty/Kołomyja (15-18 września 1939). W 1933 awansowany do stopnia starszego strażnika, a pod koniec 1935 ukończył III Kurs Doskonalący Kierowników Placówek w Rawie Ruskiej.

Po wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 uczestniczył w polskiej wojnie obronnej. 18 września przedostał się do Rumunii, gdzie został internowany, a w lutym 1941 decyzją władz rumuńskich przekazany Niemcom. W granicach III Rzeszy pracował u tzw. bauera i jako dekarz w Kolonii (w czasie bombardowań tego miasta). Po zakończeniu wojny wrócił do Polski, gdzie po 1945 nie miał możliwości znalezienia pracy o randze państwowej z uwagi na swoją przedwojenną służbę związaną z działalnością wywiadowczą. W wyniku tego zajmował się handlem aż do 1953, gdy otrzymał stanowisko w Wydziale Kwaterunkowym Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku, później Miejski Zarząd Budynków Mieszkalnych. W 1965 odszedł na emeryturę.

Był działaczem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD). Został awansowany do stopnia kapitana rezerwy Wojska Polskiego w latach 90. XX wieku.

Jest pochowany wraz z rodzicami i żoną w rodzinnym grobowcu Dąbrowskich i Szymańskich w części "Rymanowski Stary" Cmentarza Centralnego w Sanoku.