Edmund Walenty Płoski (ps. Blondyn, Blondynek, Edmund, ur. 26 października 1859 w Turowie, zm. 4 października 1942 w Makowie Mazowieckim) – polski prawnik, działacz socjalistyczny. Współtworzył I Proletariat jako członek jego komitetu centralnego, był bliskim współpracownikiem Ludwika Waryńskiego.

Syn Aleksandra Płoskiego i Faustyny z Płoskich. Uczył się w progimnazjum w Pułtusku, a potem w gimnazjum w Płocku. Od 1878 studiował prawo na Uniwersytecie Petersburskim. W 1881 aresztowany w związku ze sprawą Tiełłałowa. Ponownie aresztowany w 1883 roku, osadzony w Cytadeli, w końcu wywieziony na 16 lat katorgi na Sachalinie. Powrócił do kraju, przed drugą wojną światową był m.in. prezesem Sądu Okręgowego we Włocławku. 30 maja 1930 przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł 4 października 1942 w Makowie Mazowieckim, pochowany na tamtejszym cmentarzu.

Jego żoną była Maria Zofia Onufrowicz-Płoska. Mieli jednego syna, Witolda.

Siostra Maria Anna primo voto Miczyńska, secundo voto Gnyszyńska (1864–1949) również uczestniczyła w Proletariacie.

W Płocku na osiedlu Łukasiewicza znajduje się ulica Edmunda Płoskiego. W Makowie Mazowieckim na jednej z pierzei rynku znajduje się upamiętniająca go tablica.