Mjr dypl. w st. sp. Zbigniew Osostowicz s. Władysława i Zdzisławy z Wyszyńskich, ur. 6 VII 1893 we Lwowie. Legionista. W WP od 1918. Absolwent WSWoj. (1923). Mjr. mianowany 1 VII 1923. Od 1924 w Oddz. V Sztabu Gen., w MSWojsk., szef Sztabu 5 DP, szef wydziału w Oddz. III Sztabu Gen. Od 1937 w st. sp. z przydziałem do kadry OK I. Odznaczony Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych trzykrotnie. Żonaty, miał córkę.

CAW, AP 3977; MiD WIH, Ł.W. 017/3 z 1940. Wg danych Muz. Kat. nazwisko brzmi Osostowicz-Leliwa.

***

Zbigniew Osostowicz-Leliwa (ur. 6 lipca 1893 we Lwowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Zbigniew Osostowicz urodził się 6 lipca 1893 we Lwowie, w rodzinie Władysława i Zdzisławy z Wyszyńskich. Jego bratem był Tadeusz (ur. 1894), także legionista i oficer Wojska Polskiego.

W 1912 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum św. Anny w Brzeżanach. W Brzeżanach był założycielem i kierownikiem oddziału Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”, od 1911 należał do Związku Strzeleckiego, ponadto był członkiem Towarzystwa Szkoły Ludowej, skautingu, Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W 1912 podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego.

W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Był oficerem 10 kompanii 6 Pułku Piechoty Legionów (wraz z bratem Tadeuszem). 1 maja 1916 awansował na chorążego. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii, a we wrześniu tego roku przetransportowany razem z szeregowymi III batalionu 6 pp LP do miejscowości Visk na Węgrzech, gdzie został zdegradowany do stopnia tytularnego sierżanta i wcielony do Armeefeldausbildungsgruppe generała Kövessa. W Visk napisał słowa do piosenki „Szeregami idą ku mnie ...”.

Z dniem 10 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem stopnia podporucznika nadanego 15 listopada 1918 przez generała majora Edwarda Śmigły-Rydza. Latem 1920 pełnił służbę w Oddziale V Naczelnego Dowództwa. Na tym stanowisku 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w „grupie byłych Legionów Polskich”. 1 czerwca 1921, w stopniu kapitana i tytułem adiutanta sztabowego, pełnił służbę w Naczelnym Dowództwie, pozostając na ewidencji 6 Pułku Piechoty Legionów. W 1921 został słuchaczem II Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 392. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 1 października 1923, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. Studiując, a następnie pełniąc służbę sztabową pozostawał oficerem nadetatowym 38 Pułku Piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu. 31 marca 1924 awansował na majora ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 121. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1924 dowodził III batalionem 49 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Kołomyi. Następnie pełnił służbę w Oddziale V Sztabu Generalnego w Warszawie, w Ministerstwie Spraw Wojskowych w Warszawie, w Dowództwie 5 Dywizji Piechoty we Lwowie na stanowisku szefa sztabui w końcu w Oddziale III Operacyjnym Sztabu Głównego na stanowisku szefa wydziału. W 1937 został przeniesiony w stan spoczynku z przydziałem mobilizacyjnym do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I.

W sierpniu 1939 został zmobilizowany, przydzielony do Sztabu Armii „Modlin” i wyznaczony na stanowisko oficera sztabu w Oddziale I. 16 września 1939 wyjechał z II rzutem sztabu ze wsi Mszanka, położonej na południe od Włodawy, do Lubomla i dalej do Włodzimierza Wołyńskiego lub do Lwowa.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery, odznaczenia i odznaki

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie (po raz pierwszy w 1922)
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Krzyż Pamiątkowy 6 Pułku Piechoty Legionów („Krzyż Wytrwałości”)
• Pierścień oficerski 6 Pułku Piechoty Legionów