Katarzyna Wanda Antonina Piskorska (ur. 2 marca 1937 w Warszawie, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – przewodniczka harcerska, polska artystka rzeźbiarka i medalierka.

Życiorys

Katarzyna Piskorska była córką Tomasza Piskorskiego i Marii z Podgórskich, którzy mieli 2 córki: o 8 lat starszą Annę Piskorską oraz Katarzynę. Jej rodzicami chrzestnymi byli Wanda Gentil-Tippenhauer i Kazimierz Gorzkowski. Straciła ojca w wieku 2 lat, gdy został internowany w Starobielsku, a później rozstrzelany w Charkowie.

Do powstania warszawskiego mieszkała z matką w Warszawie przy ul. Nowy Zjazd 3 m. 5. Po zburzeniu (w czasie powstania) domu przy ul. Nowy Zjazd przenosi się do domu swoich dziadków – Przemysława Podgórskiego i Anny Podgórskiej – do tzw. Willi Podgórskich przy ul. Powsińskiej 104 (wtedy jeszcze był to numer 24).

Po upadku powstania była zmuszona do pójścia do Konstancina, gdzie mieszkała z matką i siostrą przez rok, po czym wraz z nimi przeprowadziła się do Zabrza, gdzie uczyła się w Szkole Powszechnej nr 24. Po powrocie do Warszawy w 1948 r. kontynuowała naukę w V klasie Szkoły Podstawowej nr 115 na Sadybie.

W latach 1951–1956 była uczennicą liceum Ogólnokształcącej Szkoły Sztuk Pięknych, kończąc naukę maturą.

W 1956 r. zdała egzaminy na Wydział Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i na Wydział Biologii Uniwersytetu Warszawskiego, jednak została skreślona z listy studentów na obu wydziałach z powodów politycznych. Została wolną słuchaczką na ASP i pod koniec roku akademickiego otrzymała indeks.

Ukończyła Wydział Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u prof. Franciszka Strynkiewicza w 1962 r.

Po ukończeniu studiów, w latach 1962–1964 pracowała jako nauczycielka plastyki kolejno w: Zespole Szkół Przemysłu Papierniczego w Jeziornie, Technikum Handlowym, Szkole Podstawowej w Powsinie i w Technikum Elektryczno-Mechanicznym przy ul. Cecylii Śniegockiej.

Po dłuższej chorobie wróciła do pracy w 1968 r. jako nauczycielka w szkole w Powsinie, później w Środowiskowej Szkole Podstawowej na Sadybie. W 1974 r. przeniosła się do Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych, gdzie prowadziła zajęcia rzeźbiarskie do 1980 r., kiedy została zwolniona z powodów politycznych. Od 1983 r. była na rencie, a od 1987 r. – na emeryturze.

Zginęła w czasie katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku 10 kwietnia 2010 r. Została pochowana na Starych Powązkach w grobie, w którym wcześniej pochowano jej matkę, (symbolicznie) ojca i siostrę. Grób znajduje się w kwaterze 18-1-1.

Harcerstwo oraz działalność niepodległościowa

Będąc córką dwojga harcmistrzów, była od urodzenia wychowywana w duchu miłości Ojczyzny i wartości skautowych. W jej obecności odbywały się tajne zbiórki harcerskie (WŻDH nr 11) w mieszkaniu jej rodziców, pomagała matce działającej w Żegocie w niesieniu pomocy Żydom, w jej domu przy ul. Nowy Zjazd ukrywano Żydów. W czasie powstania uczyła się opatrywania rannych, pomagała szyć pasy do karabinów.

W roku 1947 została przyjęta do drużyny harcerskiej swojej siostry – ŻDH im. Słonecznych Rycerzy. W tym roku była też na pierwszym obozie harcerskim w Zakopanem i uczestniczyła w dwutygodniowym obozie zastępowych i drużynowych Żeńskiego Hufca Zabrzańskiego.

W 1957 r. złożyła przyrzeczenie harcerskie i w tym samym roku ukończyła kurs instruktorski. Początkowo została drużynową w szkole przy ul. Różanej, jednak wkrótce została przeniesiona do Pyr, gdzie prowadziła drużynę „Młody Las”. Po obozie instruktorskim w Karwicy przeszła w 1959 r. próbę na drużynową. W 1959 r. zdobyła również stopień przewodniczki.

W latach 1957-1961 była drużynową 256. Warszawskiej Drużyny Harcerek im. hm. Władysławy Martynowicz „Bratki”. Uczestniczyła z nią w obozach w: Słuczance w 1958 r. oraz w Zawoi i Zakopanem w 1959 r.

W 1961 r. zawiesiła swoją działalność w harcerstwie, ze względu na zmiany polityczne w ZHP, jednak jeszcze w latach 1975-2010 była instruktorką Zespołu Wędrowniczek po Zachodnim Stoku.

Od 13 grudnia 1981 r. wspierała działalność ROPCiO, zbierając pieniądze, udostępniając swój dom na zebrania oraz jego piwnicę na offsetową maszynę drukarską, na której drukowane były wydawnictwa niezależne. Maszyna drukarska została zarekwirowana przez SB w kwietniu 1983 r. Później przechowywała dokumenty KOR-u i gościła ukrywających się działaczy podziemia solidarnościowego, m.in. Macieja Dziadosza, późniejszego męża jej siostrzenicy.

Działalność na rzecz lokalnej społeczności

Od 1960 r. co roku projektowała i wykonywała wielkanocny „Grób Chrystusa” i szopki bożenarodzeniowe w swoim parafialnym kościele św. Antoniego Padewskiego oraz w Katedrze Polowej Wojska Polskiego (kościele garnizonowym) w latach 1982–1989.

Przygotowywała dekoracje na wszystkie doroczne sesje katyńskie Rady Polskiej Fundacji Katyńskiej na Zamku Królewskim i transparenty na czarne procesje, które Rada organizowała po umorzeniu przez Rosję śledztwa katyńskiego w 2004 r.

Tworzyła ołtarze katyńskie na Boże Ciało w parafii Karola Boromeusza na Powązkach, gdzie ma siedzibę Warszawska Rodzina Katyńska. Opiekowała się też oszkloną gablotą o tematyce katyńskiej na Starych Powązkach.

W latach 1975-2010 prowadziła prywatną galerię sztuki w swoim domu w Willi Podgórskich – jej dziadków, przy ul. Powsińskiej 104 w Warszawie.

Była działaczką Akcji Katolickiej.