Józef Kallenbach (ur. 24 listopada 1861 Kamieńcu Podolskim , zm. 12 września 1929 w Krakowie) - historyk literatury polskiej.

W rodzinnym Kamieńcu był częstym gościem w dworku dr. Rolle, którego opowieści o dziejach Podola zaraziły go miłością do kultury polskiej. Ukończył Państwowe IV Gimnazjum Męskie im. Jana Długosza typu staroklasycznego we Lwowie. Był profesorem historii literatury polskiej na Uniwersytecie Lwowskim (od 1904) i Jagiellońskim (był też profesorem uniwersytetu we Fryburgu, Warszawie i Wilnie), członkiem Akademii Umiejętności, członkiem zamiejscowym Towarzystwa Naukowego we Lwowie, dyrektorem Muzeum i Biblioteki Czartoryskich w Krakowie.

Wykładał literaturę polską przedrozbiorową i romantyzm. W okresie lwowskim Kallenbach badał przede wszystkim twórczość Mickiewicza i Krasińskiego, zajął się też Słowackim. Jego prace dotyczące literatury staropolskiej są po dziś dzień cennym źródłem historycznym.

24 kwietnia 1929 Uniwersytet Poznański przyznał mu tytuł doktora honoris causa.

Choć zmarł w Krakowie, pochowany został na Cmentarzu Łyczakowskim, gdyż wobec niemożliwości powrotu do Kamieńca uważał Lwów, z którym był przez całe życie związany, za swoje miasto rodzinne.