Stanisław Ostrowski (ur. 29 października 1892 we Lwowie, zm. 22 listopada 1982 w Londynie) – polski lekarz, ostatni polski prezydent Lwowa i trzeci Prezydent RP na Uchodźstwie.

Młodość

Urodził się we Lwowie. Jego ojciec, Michał, był powstańcem styczniowym i Sybirakiem. Ukończył V Gimnazjum we Lwowie, po czym podjął studia na wydziale lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego i Wiedeńskiego.

I wojna światowa i obrona Lwowa

Był członkiem Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego, w którym ukończył niższą szkołę oficerską. Od 1912 należał do konspiracyjnej Organizacji Młodzieży Narodowej. W czasie wojny służył w I Brygadzie Legionów, ale służbę przerwała choroba i pobyt w szpitalu. Po wyleczeniu został przeniesiony do Kancelarii Lekarskiej w stacji Zbornej Legionów w Wiedniu, Przemyślu i Lwowie, gdzie pełnił obowiązki lekarza.

W listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa jako lekarz w szpitalu na Politechnice. Podczas wojny z bolszewikami w 1920 był naczelnym lekarzem ochotniczego 240 pułku piechoty.

Dwudziestolecie międzywojenne

W 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 811. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych sanitarnych, grupa lekarzy, przeniesiony do rezerwy z przydziałem w rezerwie do 1 Batalionu Sanitarnego. W 1934 jako oficer pospolitego ruszenia pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto z przydziałem mobilizacyjnym do Kadry Zapasowej 1 Szpitala Okręgowego w Warszawie.

Dyplom lekarza otrzymał jeszcze w 1919, a po odejściu z armii był do 1925 starszym asystentem uniwersyteckiej kliniki dermatologii w Warszawie, a następnie do listopada 1927 Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Od 1931 był także docentem UJK. Brał udział w zjazdach dermatologów, jest autorem prac z tego zakresu.

Od 1934 był także wiceprezydentem, a od maja 1936 prezydentem rodzinnego miasta. Od 1930 był trzy razy wybierany na posła do Sejmu z listy BBWR (1930, 1935, 1938), gdzie zajmował się sprawami zdrowotnymi, bronił też praw mniejszości narodowych.

II wojna światowa

Po agresji sowieckiej na Polskę 17 września 1939 i kapitulacji Lwowa przed Armią Czerwoną, został aresztowany i więziony przez NKWD we Lwowie i Moskwie (Butyrki i Łubianka). Skazany na 8 lat łagrów, uwolniony po amnestii w 1941 ewakuował się z ZSRR wraz z armią Andersa. Z Drugim Korpusem gen. Władysława Andersa przeszedł do Włoch, gdzie pracował w szpitalach wojskowych.

Okres powojenny

Od 1946 przebywał w Wielkiej Brytanii, gdzie pracował do 1955 jako lekarz i ordynator oddziału dermatologicznego w Penley. Członek Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie. Na emeryturę przeszedł w 1962. Współpracownik tzw. Rady Trzech.

24 lutego 1971 Prezydent RP August Zaleski wyznaczył go „Następcą Prezydenta Rzeczypospolitej na wypadek opróżnienia się urzędu Prezydenta Rzeczypospolitej przed zawarciem pokoju”.

9 kwietnia 1972, dwa dni po śmierci Augusta Zaleskiego, został Prezydentem RP na uchodźstwie. 8 kwietnia 1979, po upływie siedmioletniej kadencji, przekazał urząd Prezydenta RP następcy Edwardowi Raczyńskiemu.

Zmarł 22 listopada 1982 w Londynie. Pochowany 4 grudnia w Newark, na cmentarzu lotników polskich, obok grobów poprzednich prezydentów: Władysława Raczkiewicza i Augusta Zaleskiego, a także grobu premiera gen. Władysława Sikorskiego.

Ordery i odznaczenia

• Orderem Orła Białego (9 kwietnia 1972, z tytułu objęcia urzędu Prezydenta RP).
• Wielką Wstęgą Orderu Polonia Restituta
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości za służbę w Legionach i Związku Strzeleckim
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi
• Krzyż Obrony Lwowa
• Odznaka I Załogi Szkoły Sienkiewicza
• Odznaka Honorowa "Orlęta"
• Krzyżem Króla Rumunii oraz wieloma innymi medalami.