Wacław Brzeziński (ur. 15 września 1878 w Warszawie, zm. 13 lutego 1955 w Łodzi) – polski śpiewak operowy, baryton, reżyser.

Urodził się 15 września 1879 w Warszawie. Był synem Teofila oraz Henryki z Małeckich. Ukończył częstochowskie gimnazjum, a następnie rozpoczął studia na Politechnice Warszawskiej. Równocześnie pobierał lekcje śpiewu operowego u Witolda Aleksandrowicza.

Jego debiut sceniczny miał miejsce w 1904 roku w Teatro del Corso w Bolonii partią Tristana w Marcie Friedricha von Flotowa. Od 1906 występował w operze Warszawskich Teatrów Rządowych, a od 1909 do 1925 był pierwszym barytonem Opery Warszawskiej. Odnosił wielkie sukcesy, śpiewał ponad 50 partii operowych. W latach 1911–1912 występował we Włoszech i na Sycylii. Dał szereg recitali na Śląsku w okresie plebiscytu w 1921. Od 1923 był drugim reżyserem Opery Warszawskiej. W 1926 z powodu choroby serca musiał zrezygnować z występów scenicznych.

Wacław Brzeziński oprócz działalności artystycznej zajmował się również pracą pedagogiczną. Był jednym z najwybitniejszych pedagogów wokalistyki w Konwersatorium Warszawskim (1916–1918), Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, własnym Studium Operowym, Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi, Szkole Teatralnej w Łodzi).

Wykształcił wielu wybitnych uczniów, takich jak Maryla Karwowska, Jerzy Garda, Jerzy Czaplicki, Eugeniusz Mossakowski i Jan Kiepura.

Zmarł 13 lutego 1955 w Łodzi. Jego grób znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 94–I–29/30).

Życie prywatne

Był ojcem Hanny Brzezińskiej oraz Wacława Juniora (śpiewaka, członka Chóru Dana).