Franciszek Teodor Ejsmond (ur. 29 marca 1859 w Goździ, zm. 13 sierpnia 1931) – polski malarz.

Urodził się 29 marca 1859 roku w Goździ koło Radomia, jako syn Aleksandra (1834-1891) i Karoliny z Grudzińskich (1841-1864). Imię otrzymał zapewne po pradziadku - Franciszku Lizanowiczu. Po śmierci matki rodzina przeprowadziła się do majątku Krogulcza Mokra, który zakupili bracia Piotr i Aleksander Ejsmondowie. Tam też spędził dzieciństwo.

Studia odbywał w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, a następnie w Akademii w Monachium (1879-1886). Tam studiował u Gyuli Benczúra i Antonina Wagnera. Nawiązał przyjaźń z Julianem Fałatem i Józefem Brandtem. Cieszył się znacznym uznaniem i rozgłosem międzynarodowym. Do kraju powrócił w roku 1897. Był dyrektorem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. W latach 1913-1918 był prezesem Polskiego Towarzystwa Artystycznego.

Nawiązywał do malarstwa holenderskiego i monachijskiego, pozostawał na uboczu rozwoju nowoczesnego malarstwa. Malował idealizowane i sentymentalne sceny rodzajowe z życia patriarchalnie ujętych chłopskich rodzin z udziałem dzieci (Miłość macierzyńska, 1887). Jako zamiłowany myśliwy malował sceny z polowań, a także motywy wschodnie, portrety (Portret starca z brodą, 1881), martwe natury, pejzaże i obrazy religijne.

Życie prywatne

Miał bardzo liczne rodzeństwo - jego ojciec z 3 małżeństw pozostawił 15 dzieci. Ożenił się z Marią Wieniawską, córką znanego literata Juliana Wieniawskiego (o pseudonimie Jordan). Miał dwóch synów: Juliana, pisarza i Stanisława, malarza.

Spoczywa w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 194–I–16/17).