Dwight Filley Davis (ur. 5 lipca 1879 w Saint Louis, zm. 28 listopada 1945 w Waszyngtonie) – amerykański polityk, znany także jako tenisista i fundator najważniejszego drużynowego trofeum w tenisie męskim – Pucharu Davisa.

W 1898 roku awansował do finału challenge round podczas mistrzostw USA (obecnie US Open), gdzie przegrał mecz o tytuł z Malcolmem Whitmanem. W 1899 roku zdobył mistrzostwo międzyuczelniane USA, zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej. W latach 1899–1901 zwyciężył w mistrzostwach USA w grze podwójnej, wspólnie z Holcombem Wardem. Ponadto był w finale debla w 1898 i 1902 roku, również w parze z Wardem. W 1901 roku para Davis–Ward osiągnęła finał Wimbledonu.

W 1900 roku ufundował zmagania o Puchar Davisa, początkowo jako trofeum dla zwycięzcy pojedynku pomiędzy USA a Wielką Brytanią. W roli kapitana i zawodnika, razem z Malcolmem Whitmanem i Holcombem Wardem, sięgnął po pierwsze zwycięstwo w 1900 roku. Był także członkiem reprezentacji w 1902 roku.

W 1904 roku Davis wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Saint Louis. Z gry pojedynczej został wyeliminowany w II rundzie, natomiast w grze podwójnej doszedł do ćwierćfinału w parze z Ralphem McKittrickiem.

W latach 1898–1901 znajdował się w czołowej dziesiątce zawodników amerykańskich (nr 2. w USA w 1899 i 1900 roku).

Jako polityk był sekretarzem wojny w rządzie prezydenta Calvina Coolidge'a (1925–1929) oraz gubernatorem generalnym Filipin (1930–1932).

W 1956 roku nazwisko Davisa wpisano do międzynarodowej tenisowej galerii sławy.