Wojciech Staroźrebski Sobiejuski herbu Dołęga (ur. ok. 1517 roku – zm. w styczniu 1580 roku w Przemyślu) – kanonik płocki i włocławski, archidiakon dobrzyński i krakowski, sekretarz królewski, biskup chełmski; następnie przemyski.

Urodzony ok. 1517 r. Studiował najpierw w Akademii Krakowskiej, a później w Bolonii i Padwie.

Po powrocie do Polski został sekretarzem Zygmunta I Starego i jego posłem w Rzymie. W dniu 6 listopada 1562 r. mianowany został biskupem chełmskim. Zadbał o stworzenie odpowiednich warunków bytowych kapituły, oddając jej w użytkowanie dawny pałac biskupi. Uporządkował statuty kapitulne. W 1572 r. przekazał wieczyście tejże kapitule wszelkie dochody i dobra należące do kościoła krasnostawskiego (biskupiego).

Był sygnatariuszem aktu unii lubelskiej 1569 roku. Od 1572 r. przebywał też na dworze Anny Jagiellonki. Sprawował swój urząd przez 15 lat. W 1575 roku w czasie wolnej elekcji głosował na cesarza Maksymiliana II Habsburga. W dniu 11 grudnia 1577 r. przeniesiony został na biskupstwo przemyskie, gdzie rządy objął w dniu 9 marca 1578 r.

Niektórzy historycy przypisują mu ponowne sprowadzenie Żydów do miast biskupich oraz udzielenie im zezwolenia na pędzenie wódki (m.in. w Skierbieszowie) i wybijanie wosku, za co w zamian mieli uiszczać odpowiednie opłaty wynoszące 20 grzywien rocznie.