Aleksander Józef Lossow-Niemojowski herbu Wierusz, ps. „Alik”, „Ludwik” „1226” (ur. 14 stycznia 1910 w Boruszynie, zm. 6 sierpnia 1944 w Warszawie) – rotmistrz rezerwy kawalerii Wojska Polskiego.

Aleksander Lossow urodził się 14 stycznia 1910 w Boruszynie, w rodzinie Józefa Antoniego Lossow z Lossowa (1874-1950) i Heleny hrabiny Szembek ze Słupowa (1880-1965). Jego ojciec w czasie powstania wielkopolskiego był organizatorem i pierwszym dowódcą 15 Pułku Ułanów Poznańskich. Miał trzy siostry. Marię (1905-2004), Zofię (1907-2003) i Halinę (1908-2005). Aleksander Lossow został adoptowany przez swego wuja Wacława Niemojowskiego (1864-1939), żonatego z Zofią hrabiną Szembek ze Słupowa, siostrą Heleny.

W okresie od 25 lipca 1928 do 23 kwietnia 1929 był słuchaczem Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. Po ukończeniu szkoły odbył praktykę w 15 Pułku Ułanów Poznańskich w Poznaniu. Służbę zakończył w stopniu plutonowego podchorążego. Na podporucznika awansował ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 w korpusie oficerów rezerwy kawalerii. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień w Kościanie. Posiadał przydział mobilizacyjny do 15 Pułku Ułanów Poznańskich.

W czasie kampanii wrześniowej był dowódcą II plutonu w szwadronie ciężkich karabinów maszynowych 15 Pułku Ułanów Poznańskich. Walczył w bitwie nad Bzurą. 10 września 1939, w czasie walk o Walewice został ciężko ranny (80% inwalidztwa).

W czasie okupacji niemieckiej działał w konspiracyjnej Narodowej Organizacji Wojskowej. Między innymi pełnił funkcję kierownika Wydziału Wojskowego Okręgu Stołecznego NOW.

W czasie powstania warszawskiego był szefem sztabu Zgrupowania „Paweł”. 5 sierpnia 1944 w czasie obrony cmentarzy wolskich został ranny. Następnego dnia został zamordowany przez hitlerowców razem z innymi pacjentami i personelem Szpitala Karola i Marii przy ulicy Leszno.

9 września 1944 dowódca Armii Krajowej rozkazem numer 412 odznaczył go pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.