Ludwik Kmicic-Skrzyński (ur. 26 sierpnia 1893 w Odessie, zm. 14 lutego 1972 w Manchesterze) – generał brygady Wojska Polskiego.

Po ukończeniu gimnazjum w Tyflisie w Gruzji wyjechał do Francji, gdzie studiował w Nancy na wydziale chemicznym politechniki. W 1911 roku studiował na Politechnice w Liège, w Belgii. W 1912 wstąpił do Związku Strzeleckiego, zorganizował w Nancy pluton Związku Strzeleckiego i został jego dowódcą.

W 1914 przyjechał do Krakowa, gdzie był słuchaczem kursu oficerskiego Związku Strzeleckiego. W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich.

Był członkiem tzw. "ułańskiej siódemki" – patrolu Władysława Prażmowskiego "Beliny", który w nocy z 1 na 2 sierpnia, jako pierwszy przekroczył granicę zaboru austriackiego z zaborem rosyjskim w Kocmyrzowie i 3 sierpnia wieczorem powrócił do Krakowa, a 6 sierpnia wyruszył wraz z 1 kompanią kadrową do Miechowa.

Następnie pełnił funkcje: dowódcy plutonu w 1 Pułku Ułanów Beliny-Prażmowskiego (1914-1915), dowódcy 7 kompanii w 5 Pułku Piechoty Legionów (od maja 1915-do lutego 1916[2]) i ponownie służba w 1 Pułku Ułanów Beliny-Prażmowskiego. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 został internowany w obozie w Beniaminowie, gdzie przebywał do sierpnia 1918.

W październiku 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą szwadronu, a potem zastępcą dowódcy 1 Pułku Szwoleżerów w Chełmie. Wraz z tym pułkiem uczestniczył w zdobyciu Wilna i wyprawie kijowskiej. W lipcu 1920 został dowódcą 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich na czele, którego walczył w bitwie warszawskiej, w walkach na Suwalszczyźnie, operacji nad Niemnem i w ostatniej ofensywie na Krzywicze kończącej wojnę polsko-bolszewicką. W marcu 1921 został skierowany na kurs dokształcający do Centralnej szkoły Kawalerii w Grudziądzu.

Od października 1921 do października 1924 w zastępstwie pełnił obowiązki dowódcy 11 Pułku Ułanów Legionowych w Ciechanowie. Od październiku 1924 do października 1925 roku studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu został mianowany szefem sztabu 2 Dywizji Kawalerii. We wrześniu 1926 przeniesiony został do Ministerstwa Spraw Wojskowych i wyznaczony na stanowisko szefa Wydziału Ogólnego Departamentu II Kawalerii[4]. Od 27 czerwca 1927 pełnił służbę w Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko oficera instruktora.

31 maja 1927 wojewoda poleski zezwolił mu na zmianę nazwiska rodowego „Skrzyński” na „Skrzyński-Kmicic”.

2 marca 1929 objął dowództwo Brygady Kawalerii „Białystok”, która z dniem 1 kwietnia 1937 została przemianowana na Podlaską Brygadę Kawalerii. Brygadą dowodził przez dziesięć lat i sześć miesiecy! W międzyczasie, od 10 listopada 1931 do 15 lipca 1932 był słuchaczem VI Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych.

Wraz z Podlaską Brygadą Kawalerii wziął udział w kampanii wrześniowej początkowo w składzie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” a następnie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”. Wziął udział w bitwie pod Kockiem i w dniu 6 października 1939 dostał się do niewoli. W niewoli niemieckiej przebywał w Opawie a od 24 stycznia 1942 w Oflagu II B Arnswalde. Następnie od połowy maja 1942 do kwietnia 1945 w Oflagu II D Gross-Born. Po opuszczeniu obozu wyjechał do Włoch i wstąpił do II Korpusu Polskiego.

Po rozwiązaniu korpusu wyjechał do Anglii i zamieszkał w Manchesterze, gdzie pracował fizycznie jako robotnik w tamtejszych fabrykach. Niezależnie od pracy zarobkowej działał aktywnie w środowisku kawaleryjskim. Zajmował się również publicystyką dotyczącą historii kawalerii z okresu II Rzeczypospolitej. Opublikował w Londynie na łamach „Przeglądu Kawalerii i Broni Pancernej” szereg artykułów oraz swoich wspomnień i relacji z I i II wojny światowej. Zmarł w dniu 14 lutego 1972 roku w Manchesterze i został pochowany na cmentarzu South End.