Mikołaj Kazimierz Prus-Więckowski (ur. 18 grudnia 1889 w Starokonstantynowie na Podolu, zm. 20 stycznia 1961 w Michałowicach k. Warszawy) – polski inżynier, oficer Armii Imperium Rosyjskiego, generał dywizji Wojska Polskiego.

Ukończył Korpus Kadetów i Oficerską Szkołę Artylerii w Petersburgu. Od 1910 oficer carskiej artylerii. Podczas I wojny światowej walczył na froncie austriackim. Po rewolucji 1917 studiował na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki w Kijowie.

W 1918 r. rozpoczął służbę jako ułan 3 Pułku Ułanów. W latach 1919-1920 dowódca baterii w 1 Dywizjonie Artylerii Konnej, dowódca szwadronu 22 Pułku Ułanów Podkarpackich na froncie bolszewickim. W 1920 ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Po kursie wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 22 Pułku Ułanów Podkarpackich w Brodach. W latach 1923-1924 instruktor wyszkolenia w Centrum Wyszkolenia Kawalerii i ponownie dowódca 22 Pułku Ułanów Podkarpackich. W latach 1929-1939 dowodził 4 Pułkiem Strzelców Konnych Ziemi Łęczyckiej w Płocku. Uczestnik kampanii wrześniowej 1939, walczył jako zastępca dowódcy Mazowieckiej Brygady Kawalerii. Przeszedł jej szlak bojowy od granicy pruskiej po południową Lubelszczyznę.

Po kampanii wrześniowej ukrywał się i pracował jako robotnik rolny w Lubelskim, nie służył w armii podziemnej. 12 sierpnia 1944 przyjęty został do Wojska Polskiego i wyznaczony na stanowisko zastępcy do spraw liniowych, a od października tego roku dowódcy 7 Dywizji Piechoty. W składzie 2 Armii WP odbył kampanię 1945. Później dowódca 1 Dywizji Kawalerii. W latach 1945–1948 dowódca Okręgu Wojskowego Nr V w Krakowie. Był przewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu Bezpieczeństwa w Krakowie[2]. 28 marca 1947 uczestniczył w inspekcji wojskowej w Bieszczadach, podczas której śmierć poniósł generał Karol Świerczewski[3]. Uczestnik akcji „Wisła”.

W latach 1948-1951 był attaché wojskowym przy Ambasadzie RP Moskwie, a potem dyrektorem Biura Wojskowego w Ministerstwie Rolnictwa. 20 stycznia 1955 r. przeniesiony został w stan spoczynku. Osiadł w Michałowicach, gdzie zmarł.

Jego żona Wanda z domu Dzianott de Castellati i 13-letni syn Janusz zginęli w Warszawie w 1944, w czasie Powstania Warszawskiego, a ich grób znajduje się na Cmentarzu Powstańców Warszawy.

Awanse

• rotmistrz – 1920
• major – 1920, zweryfikowany w 1922 ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 (w 1924 zajmował 46. lokatę w korpusie oficerów zawodowych kawalerii)
• podpułkownik – 23 stycznia 1928 ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 6. lokatą w korpusie oficerów zawodowych kawalerii
• pułkownik – 10 grudnia 1931 ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 3. lokatą w korpusie oficerów zawodowych kawalerii
• generał brygady – 24 maja 1945
• generał dywizji – lipiec 1946

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari (1945)
• Krzyż Srebrny Virtuti Militari (1920)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1957)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (1920)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny (1954)
• Szabla św. Jerzego (Rosja) (1917)