Adam hrabia Potocki herbu Pilawa (ur. 24 lutego 1822 w Łańcucie, zm. 15 czerwca 1872 w Krzeszowicach) – polski polityk galicyjski, jeden z twórców krakowskiego stronnictwa konserwatywnego i orędownik autonomii tego rejonu.

Syn Artura i Zofii Potockiej z Branickich. Poślubił Katarzynę Branicką 26 października 1847 w Dreźnie. Mieli dzieci: Różę Raczyńską, Artura, Andrzeja Kazimierza i Zofię Zamoyską.

Studiował w Edynburgu. W czasie powstania krakowskiego mieszkał w Paryżu, gdzie stał na czele Gwardii Narodowej i brał udział w rewolucji czerwcowej.

Posiadał liczne majątki ziemskie: Krzeszowice, Tenczynek, Mędrzechów, Góra Ropczycka, Strzechowskie, Pacanów, Spytków, Staszów. Był właścicielem folwarków w Bużance i Daszkówce. Jego dobra obejmowały także Kresy: Kobryń, Żabianka, Jabłonówka, Zalesie i Olchowiec.

Brał udział w wypadkach 1848, posłował do parlamentu wiedeńskiego, za uczestnictwo w spiskach patriotycznych więziony 1851 przez władze austriackie we Lwowie i Spielbergu. Skupiwszy następnie około siebie grono polityków konserwatywnych zapatrywań, odegrał wybitną rolę w życiu konstytucyjnym Galicji jako przywódca "stańczyków", propagator pracy organicznej i oparcia się o Austrię.

Był prezesem rady powiatowej Chrzanowa i honorowym obywatelem Krakowa. Uczestniczył w życiu politycznym i społecznym jako członek licznych organizacji takich jak:

• Towarzystwo Dobroczynności Wolnego Miasta Krakowa i jego Okręgu;
• Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych;
• Towarzystwo Przyjaciół Oświaty;
• Zarząd Banku Zbożowego;
• Towarzystwo Naukowe i Towarzystwo Pedagogiczne.

Zajmował się także publicystyką, będąc współzałożycielem pisma "Czas".

Prowadził pertraktacje z Hotelem Lambert w sprawie przeniesienia ośrodka polskiej polityki z Paryża do Krakowa. Około 1850 był prezesem krakowskiego Towarzystwa Rolniczego (Gospodarskiego), a później posłem do Sejmu Krajowego, członkiem Rady Państwa. Zwolennik zniesienia pańszczyzny. Zmarł wskutek paraliżu.