Roman Rogiński (ur. 29 lutego 1840 roku w Łowickiem – zm. 15 lutego 1915 roku w Sieniawie na Ukrainie) – jeden z dowódców powstania styczniowego, zesłaniec syberyjski.

Był uczniem Polskiej Szkoły Wojskowej we Włoszech. W 1861 włączył się w działalność konspiracyjną, brał udział w manifestacjach patriotycznych w stolicy. Był jednym z organizatorów zjazdu w Horodle 1861. Związał się z ruchem czerwonych. Zorganizował struktury konspiracji w Radomsku i Suchedniowie. W 1862 wyjechał do Polskiej Szkoły Wojskowej w Genui później przeniesionej do Cuneo. Został tam wybrany sekretarzem Towarzystwa Młodzieży. Razem z Wojciechem Biechońskim W 1862 Komitet Centralny Narodowy wyznaczył go na komisarza województwa podlaskiego. W noc wybuchu powstania bezskutecznie szturmował garnizon rosyjski w Białej. Zgromadził jednak oddział w sile 1000 ludzi. 7 lutego 1863 wziął udział w drugim dniu bitwy pod Siemiatyczami. Jego oddział został tam pobity, w związku z czym wycofał się w głąb woj. grodzieńskiego, na Litwę. Po serii potyczek z Rosjanami, jego 150 osobowy szczątkowy oddział poddał się 3 marca 1863 w Turowie. Tu został pochwycony przez chłopów i przekazany władzom rosyjskim. Od kary śmierci wybawił go przeciwnik gen. Nostitz. Karę śmierci, zamieniono mu na 20 lat katorgi na Syberii. Na Syberii spędził prawie 30 lat. Powrócił z zesłania dopiero w 1892. W Galicji spotkał gen. Nostitza, u którego zatrzymał się. Zmarł w Sieniawie w lutym 1915 r.