Jakub Tatarkiewicz (ur. 31 marca 1798 w Warszawie, zm. 3 września 1854 w Warszawie) – polski rzeźbiarz, przedstawiciel klasycyzmu .

Pochodził z niezbyt zamożnej rodziny. Naukę rozpoczął w szkołach pijarskich. Wcześnie objawił talent w dziedzinie rysunku i muzyki. W latach 1817-1822 studiował na Oddziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego. Podczas studiów otrzymał stypendium oraz dwukrotnie medale za udział w wystawach Sztuk Pięknych w Warszawie. Był uczniem Pawła Malińskiego i Antoniego Brodowskiego. W latach 1823–1828 studiował w Rzymie u Bertela Thorvaldsena. Pod koniec 1828 roku udał przez Szwajcarię, Francję i Niemcy do Warszawy. Pierwsze zamówienia otrzymał na rzeźby do budowanego Teatru Wielkiego w Warszawie i podwarszawskiej wili Niemcewicza „Zacisze”. W roku 1833 wziął udział w konkursie na profesora rzeźby katedry Sztuk Pięknych przy Uniwersytecie Jagiellońskim. Artysta konkurs wygrał i został mianowany na profesora rzeźby. Niestety posady nie objął na skutek likwidacji katedry. W Warszawie założył rodzinę. W latach 1834–1840 nauczał modelowania w Instytucje Głuchoniemych.

Do jego dorobku należą posąg Umierająca Psyche, postacie alegoryczne na frontonie Teatru Wielkiego w Warszawie, postacie Stanisława Kostki Potockiego i jego żony Aleksandry z Lubomirskich na grobowcu Potockich w Wilanowie. Stworzył wiele pomników i popiersi jak np. Klementyny z Tańskich Hoffmanowej, Samuela Bogumiła Lindego oraz medalionów portretowych.

Jakub Tatarkiewicz był dziadkiem polskiego filozofa Władysława (ur. 1886).

Jest pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.