Witold Wandurski (ur. 8 kwietnia 1891 w Łodzi, zm. 1 czerwca 1934 w Moskwie) – polski dramaturg, poeta, publicysta, reżyser, działacz polityczny i kulturalno – oświatowy.

W latach 1916-1919 studiował w Rosji prawo, był wykładowcą w Wolnej Wszechnicy Sztuki oraz reżyserem i kierownikiem polskiego amatorskiego teatru w Charkowie. Po powrocie do Polski kierownik teatru w Łodzi. Działacz Komunistycznej Partii Robotniczej Polski i KPP. Współpracował z Nową Kulturą. Był współpracownikiem Kultury Robotniczej, legalnego organu Komunistycznej Partii Robotniczej Polski.

Współzałożyciel dziennika „Republika”, redaktor miesięcznika Dźwignia. Autor wielu dramatów i plakatów scenicznych. W 1929 wyemigrował do ZSRR.

11 września 1933 aresztowany przez OGPU. 9 marca 1934 skazany przez Kolegium OGPU na śmierć z zarzutu o "przygotowanie zbrojnego powstania, szpiegostwo i udział w organizacji kontrrewolucyjnej". Rozstrzelany 1 czerwca 1934, pochowany anonimowo na Cmentarzu Wagańkowskim.

Zrehabilitowany 20 października 1956 postanowieniem Kolegium Wojskowego Sądu Najwyższego ZSRR.

Autor m.in. Śmierć na gruszy, W hotelu "Imperializm", Nowa scena robotnicza, Wiersze i dramaty.