Leon Błaszkowski (ur. 9 kwietnia 1857, zm. 26 kwietnia 1935) – prawnik polski, sędzia Sądu Najwyższego.

Po I wojnie światowej był pierwszym w niepodległej Polsce prezesem Sądu Okręgowego w Warszawie, później został sędzią Sądu Najwyższego. Aktywnie działał w polskim Kościele ewangelicko-reformowanym; był radcą Konsystorza Ewangelicko-Reformowanego w Królestwie Polskim, prezesem Kolegium Kościelnego zboru warszawskiego ewangelicko-reformowanego (1915-1919), prezesem Synodu Kościoła Ewangelicko-Reformowanego.

Był żonaty z Miladą z Krostów. Miał czworo dzieci (synów Leona Józefa, 1890-1962, prawnika i Henryka, 1893-1966, inżyniera mechanika kolejnictwa, oraz córki Helenę, zamężną Zakrzewską, 1895-1974 i Zofię, 1895-1982; obie córki były chemiczkami i fizyczkami). Leon Błaszkowski został pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie.