Tadeusz Porębski (ur. 16 kwietnia 1931 w Bielsku-Białej, zm. 17 lipca 2001 w Warszawie) – poseł na Sejm PRL VIII i IX kadencji z ramienia PZPR (członek tej partii od 1950), od czerwca 1988 wicemarszałek Sejmu.

Ukończył Państwowe Liceum im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Bielsku. Studiował w latach 1951–1956 na Wydziale Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej. W 1961 uzyskał stopień doktora nauk technicznych. W 1965 został docentem, a w 1969 otrzymał tytuł profesora.

Specjalizował się w mechanice ciała stałego, zwłaszcza w zakresie zmęczenia materiałów. Był kierownikiem Zakładu Zmęczenia Materiałów, a także kierownikiem Centralnego Laboratorium Wytrzymałości Materiałów.

W 1968 był członkiem uczelnianej komisji dyscyplinarnej Politechniki Wrocławskiej odpowiedzialnej za sankcje w stosunku do studentów, którzy brali udział w antykomunistycznych protestach marcowych i majowych we Wrocławiu. Typową karą dla zbuntowanych studentów było wyrzucenie ze studiów i powołanie do wojska.

Był rektorem (1969–1980) Politechniki Wrocławskiej, posłem na Sejm PRL (1980–1989) i członkiem Komitetu Centralnego PZPR, a w latach 1981–1988 członkiem Biura Politycznego KC PZPR i sekretarzem KC. W okresie 1980–1983 był również I sekretarzem KW PZPR we Wrocławiu. Od lipca 1986 roku do lutego 1989 roku był członkiem BP PZPR I KC PZPR odpowiedzialnym za oświatę.

W grudniu 1988 usunięty z Biura Politycznego KC PZPR w ramach rekonstrukcji kierownictwa partii przeprowadzonej przez gen. Wojciecha Jaruzelskiego. Obok niego z biura odeszli wówczas również m.in. Zbigniew Messner, gen. Józef Baryła, Jan Główczyk, Zofia Stępień i Zygmunt Murański.

Od 1988 do 1989 był krótko wicemarszałkiem Sejmu PRL IX kadencji.

W 1989 mianowany ambasadorem PRL w Jugosławii, jednak już w 1990 został odwołany przez rząd Tadeusza Mazowieckiego.

Od 1994 pracował w Centralnym Instytucie Ochrony Pracy w Warszawie.

Głównym organizatorem jego pogrzebu na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach była Kancelaria Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego, a ze strony Centralnego Instytutu Ochrony Pracy Bogusław Kędzia.

Odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1970)
• Złoty Krzyż Zasługi (1965)