Henryk Przeździecki (ur. 17 lutego 1873 w Warszawie, zm. 9 maja 1939 w Ortelu Królewskim) – biskup podlaski w latach 1918-1924, biskup siedlecki w latach 1924-1939

Ksiądz rzymskokatolicki

Henryk Przeździecki został wyświecony na księdza w 1895 roku. Początkowo był kapłanem archidiecezji warszawskiej. W latach 1897-1901 przebywał na studiach teologicznych w Akademii Duchownej w Petersburgu.

Po ukończeniu studiów od 1903 roku był wykładowcą w seminarium duchownym w Warszawie. W czasie I wojny światowej przebywał w Rzymie. W 1916 roku został wyznaczony delegatem episkopatu polskiego przy Stolicy Apostolskiej. 11 listopada 1916 roku został członkiem Tymczasowej Rady Stanu.

Biskup podlaski

11 grudnia 1917 roku Henryk Przeździecki został wybrany kandydatem na biskupa ordynariusza wakującej od 1867 roku diecezji podlaskiej. 1 września 1918 roku otrzymał nominację na biskupa podlaskiego z siedzibą tymczasową w Siedlcach. 17 listopada 1918 roku otrzymał w Warszawie sakrę biskupią z rąk arcybiskupa Aleksandra Kakowskiego.

30 listopada 1918 objął rządy w diecezji. 5 stycznia 1919 roku odbył ingres do kościoła katedralnego w Janowie Podlaskim.

Rozpoczął energiczną odbudowę struktur diecezjalnych oraz reformę administracyjną. Przywrócił kurię i sąd biskupi diecezji podlaskiej. W 1923 roku zwołał synod diecezjalny do Janowa Podlaskiego, podczas którego ułożono 266 statutów, w których zostało zamknięte całe życie religijne i prawne diecezji podlaskiej.

W 1919 roku powołał seminarium duchowne w Janowie Podlaskim. W 1923 roku założył Gimnazjum i Liceum Biskupie Świętej Rodziny w Siedlcach. Jego staraniem utworzono też Muzeum Diecezjalne.

Biskup siedlecki

W 1924 roku za zgodą papieża wyrażoną w buli Pro recto et utili przeniósł stolicę biskupią z Janowa Podlaskiego do Siedlec.

W tym też czasie poświecił się neounii. W 1923 roku udał się osobiście do Rzymu i spotkał z papieżem Piusem XI. W 1924 roku otrzymał instrukcję apostolską Zelum Amplitudinis i stał się pierwszym ordynariuszem dla Kościoła katolickiego obrządku bizantyjsko-słowiańskiego w Polsce. Do 1939 roku na terenie diecezji siedleckiej zorganizował 10 parafii neounickich w: Bublu-Pawłowie, Dokudowie, Holi, Kodniu, Kostomłotach, Połoskach, Szóstce, Terespolu, Zabłociu i w Białej Podlaskiej.

W 1938 roku złożył w Rzymie akt w sprawie beatyfikacji Unickich Męczenników Podlaskich.

Podczas swojego pontyfikatu powołał 66 parafii i poświęcił 106 kościołów. Zmarł 9 maja 1939 roku podczas wizytacji pasterskiej w Ortelu Królewskim.