Ignacy Witz (ur. 20 marca 1919 we Lwowie, zm. 9 lipca 1971 w Kazimierzu Dolnym) – polski malarz, rysownik, twórca plakatów, krytyk sztuki.

Absolwent Państwowego Instytutu Sztuk Plastycznych we Lwowie. Debiutował jako karykaturzysta w roku 1938. W roku 1940 został wcielony we Lwowie do Armii Czerwonej. Był ranny w bitwie pod Stalingradem, leczył się w szpitalu w Kujbyszewie. Z I Armią Wojska Polskiego powrócił do kraju.

Po wojnie zamieszkał w Warszawie. Tworzył plakaty, rysunki satyryczne, ilustracje książkowe. Oprócz twórczości plastycznej zajmował się krytyką artystyczną, był stałym współpracownikiem „Życia Warszawy”. Był autorem wielu książek o sztukach plastycznych. Uczestniczył w wystawach w kraju i za granicą. Zdobył wiele nagród. Zajmował się także malarstwem sztalugowym i litografią. W ostatnich latach życia cierpiał na depresję. Zmarł przedwcześnie, przeżywszy 52 lata.

Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1955) i Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955).

Dzieła (wybór)

• Ignacy Witz: Jestem moim czasem. Twórcy i dzieła, Arkady, Warszawa 1959.
• Ignacy Witz: 50 lat karykatury polskiej: 1900-1950, „Arkady”, Warszawa 1961.
• Irena Tuwim – autor tekstu, Ignacy Witz – ilustracje Pampilio, Nasza Księgarnia, 1962.
• Ignacy Witz: Oko i dłoń malarza, „Nasza Księgarnia”, Warszawa. wyd. 2 1969.
• Ignacy Witz: Portret w malarstwie, Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, Warszawa 1970.
• Ignacy Witz: Przechadzki po warszawskich wystawach 1945-1968, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1972.
• Julian Tuwim – autor tekstu, ilustracje: Ignacy Witz Słoń Trąbalski i inne wiersze, Siedmioróg, 2008