Karol Niezabytowski (ur. 4 listopada 1865 w Oleszewiczach k. Grodna, zm. 26 listopada 1952 w Beckenham w Wielkiej Brytanii) – ziemianin, polityk konserwatywny, działacz państwowy II Rzeczypospolitej.

Urodził się w rodzinie ziemiańskiej. Ukończył gimnazjum w Wilnie i uniwersytet w Petersburgu. W zaborze rosyjskim działacz organizacji ziemiańskich na Mińszczyźnie (Mińskiego Towarzystwa Rolniczego i Związku Ziemian Mińskich). Gospodarował w swoich majątkach w grodzieńszczyźnie i mińszczyźnie. W latach 1911–1912 członek rosyjskiej Rady Państwa w Petersburgu.

W czerwcu 1918 członek Komitetu Rady Polskiej Ziemi Mińskiej. Po utracie w wyniku traktatu ryskiego swoich rodzinnych posiadłości na Mińszczyźnie (Bacewicze) zarządzał majątkiem żony koło Grodna. Po odzyskaniu niepodległości działacz Związku Ziemian Ziemi Mińskiej. Związany ze środowiskiem konserwatystów wileńskich (żubrów). Po przewrocie majowym (1926) w konsekwencji porozumienia Józefa Piłsudskiego ze środowiskiem konserwatywnym, mającego na celu oddzielenie go od narodowej demokracji (zjazdy w Nieświeżu i Dzikowie), Niezabytowski został ministrem rolnictwa w pierwszym rządzie Józefa Piłsudskiego, czwartym Kazimierza Bartla i rządzie Kazimierza Świtalskiego. Funkcję tę pełnił od 2 października 1926 do 7 grudnia 1929. Współzałożyciel Organizacji Zachowawczej Pracy Państwowej.

W latach 1928–1930 senator RP z listy BBWR.

Po agresji Niemiec i ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 na emigracji we Francji, następnie w Wielkiej Brytanii gdzie zmarł w ubóstwie.

Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1930).