Adam Bełcikowski (ur. 24 grudnia 1839 w Krakowie, zm. 13 stycznia 1909 tamże) – polski historyk literatury, dramatopisarz i poeta.

Ukończył wydział filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1865 uzyskał doktorat, a habilitację – w 1870. Pracował jako docent w katedrze historii literatury polskiej w Szkole Głównej w Warszawie (1866-1867) i na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz w Bibliotece Jagiellońskiej. W Krakowie wykładał także historię literatury na kursach Branieckiego i prowadził wykłady w Muzeum Techniczno-Przemysłowym. Był członkiem Akademii Umiejętności (od 1872), sekretarzem Komisji Bibliograficznej (1873-1877) i Komisji Językowej (1873-1877).

Debiutował w 1860 w krakowskim tygodniku "Niewiasta". W późniejszych latach publikował m.in. w lwowskim "Dzienniku Literackim". W 1875 otrzymał nagrodę w krakowskim konkursie dramatycznym z sztukę Król Mieczysław II, zaś w 1891 - za dramat U kolebki narodu w konkursie Wydziału Krajowego we Lwowie. Ceniony był jako autor dramatów historycznych i rozpraw.

Dzieła

• Ze studiów nad literaturą polską (1886)
• Dramata i komedje (5 tomów, Kraków, 1898)