Adam Bochnak (ur. 17 września 1899 w Krakowie, zm. 28 maja 1974 w Krakowie) – polski historyk sztuki, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Był synem kupca Władysława i Józefy Spysz. Kształcił się w gimnazjum św. Anny w Krakowie, następnie studiował historię sztuki na UJ (1917-1922), m.in. pod kierunkiem Jerzego Mycielskiego i Juliana Pagaczewskiego, który był promotorem jego doktoratu Kolegiata św. Józefa w Klimontowie (1922). Już w 1920 podjął pracę na UJ, z którym pozostał związany aż do emerytury w 1969. Początkowo pracował jako starszy asystent w Katedrze Historii Sztuki, od 1925 (po przedstawieniu pracy Makaty marszałka Francji Franciszka de Crequi, księcia de Lesidiguieres) był docentem w tej Katedrze. Po wojnie opiekował się Muzeum UJ (1947-1951), w 1948 został profesorem kontraktowym, w 1953 kierownikiem Katedry Historii Sztuki, w 1954 profesorem nadzwyczajnym, w 1957 profesorem zwyczajnym i kierownikiem Katedry Historii Sztuki Nowożytnej. Od 1960 kierował również Instytutem Historii Sztuki, pełnił funkcje w kierownictwie uczelni – dziekana Wydziału Filozoficzno-Historycznego (1954-1956, 1959-1961) i prorektora (1956-1959). Poza uniwersytetem współpracował z Gabinetem Rycin PAU (gdzie był w latach 1935-1939 konserwatorem), Liceum Koedukacyjnym w Ciężkowicach (dyrektor, 1945), Muzeum Narodowym w Krakowie (kustosz i zastępca dyrektora w latach 1945-1957 pod nazwą Państwowe Zbiory Sztuki na Wawelu, dyrektor Muzeum 1957-1962). W okresie okupacji uczestniczył w tajnym nauczaniu.

W 1939 został członkiem-korespondentem PAU; był sekretarzem (dwukrotnie) i przewodniczącym (1952) Komisji Historii Sztuki PAU, a także zastępcą przewodniczącego i przewodniczącym Komisji Teorii i Historii Sztuki Oddziału PAN w Krakowie. Należał m.in. do Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa (wiceprezes, członek honorowy) i Stowarzyszenia Historyków Sztuki (członek honorowy). W 1958 kierował polską ekspozycją zabytków krakowskich na międzynarodowej wystawie "Złoty wiek miast europejskich" w Gandawie; otrzymał za to przedsięwzięcie Nagrodę miasta Krakowa (1958). Był także laureatem nagród ministra szkolnictwa wyższego (1963, 1966), w 1972 otrzymał Medal PAN im. Kopernika. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżami Kawalerskim (1947) i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz tytułem "Zasłużony Nauczyciel PRL" (1973).

Badania

Zajmował się historią sztuki barokowej i rokoka, historią rzemiosła artystycznego, historią nauk o sztuce oraz muzeologią. W poszukiwaniu źródeł początków baroku w Polsce wskazał na kościół św. Piotra i Pawła w Krakowie, jako wzorowany na rzymskim kościele Il Gesù. Dla wydawnictwa Historia sztuki polskiej opracował temat dziejów rzemiosła artystycznego. Dokonał analizy historycznej i estetycznej obrazu z fary w Bieczu, wskazując na związki z dziełem Opłakiwanie Chrystusa Michała Anioła w katedrze florenckiej. Był autorem życiorysów polskich historyków sztuki, badał m.in. życie i dorobek Mariana Sokołowskiego. W latach 1939-1952 redagował "Prace Komisji Historii Sztuki", a 1961-1963 "Rocznik Krakowski".

Ogłosił szereg prac naukowych, m.in.:

• Giovanni Battista Falconi (1925)
• Kościół św. Stanisława w Uhercach (1925)
• Zabytki przemysłu artstycznego w kościele parafialnym w Luborzycy (1925, z J. Pagaczewskim)
• Ze studiów nad rzeźbą lwowską epoki rokoka (1931)
• Dwa naczynia z herbami Wazów w kolegiacie łowickiej (1935)
• "Opłakiwanie Chrystusa", obraz w głównym ołtarzu kościoła parafialnego w Bieczu (1935)
• Grób biskupa Maura w krypcie św. Leonarda na Wawelu (1938)
• Zarys dziejów polskiej historii sztuki (1948)
• Gobeliny Katedry wawelskiej z historią Jakuba (1952)
• Kaplica Zygmuntowska (1953)
• Historia sztuki nowożytnej (1957, 2 tomy)
• Najstarsze budowle wawelskie (1960)