Albin Dunajewski herbu Sas (ur. 1 marca 1817 w Stanisławowie, zm. 19 czerwca 1894 w Krakowie) – polski biskup rzymskokatolicki, biskup diecezjalny krakowski w latach 1879–1894, kardynał prezbiter od 1890.

Urodził się w rodzinie o tradycjach szlacheckich jako syn Szymona i Antoniny z Błażowskich. Był starszym bratem Juliana, późniejszego profesora ekonomii i rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego, prezydenta Krakowa, ministra skarbu Austrii.

Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w Nowym Sączu i czteroletnich, przerwanych studiach w seminarium duchownym ukończył Wydział Prawa na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Za działalność w organizacjach niepodległościowych sąd austriacki skazał go na karę śmierci, którą zamieniono na 8 lat tzw. twierdzy (1844/1845). Uzyskawszy amnestię w 1848, podjął pracę w sądownictwie.

Po śmierci narzeczonej wstąpił do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Krakowie, gdzie w 1861 otrzymał święcenia kapłańskie. W 1862 powołano go na stanowisko rektora Seminarium Archidiecezjalnego w Warszawie. Do Krakowa wrócił w 1865 i sprawował tam różne funkcje duszpasterskie i kurialne. W 1877 otrzymał godność prałata papieskiego.

W 1879 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji krakowskiej. Sakrę biskupią odebrał 18 czerwca 1879 w Krakowie z rąk nuncjusza w Austrii Lodovica Jacobiniego. 8 września 1883 koronował obraz Matki Bożej Piaskowej w kościele karmelitów w Krakowie (pierwsza koronacja obrazu w diecezji krakowskiej), a następnie w 1887 ukoronował obraz Matki Bożej Kalwaryjskiej. Od cesarza Franciszka Józefa I uzyskał w 1889 dla siebie i następców tytuł książęcy. W 1890 został kreowany przez papieża Leona XIII kardynałem, prezbiterem Ss. Vitale, Gervasio e Protasio.

Został pochowany w katedrze na Wawelu, pod konfesją św. Stanisława.

Pamiętnikarka Maria Kietlińska wspominała Albina Dunajewskiego jeszcze przed wstąpieniem do stanu duchownego: „Albin Dunajewski, sekretarz hr. Adama Potockiego, częstym i zawsze mile widzianym był gościem w domu moich rodziców. Był to człowiek wielce sympatyczny, rozumny, łagodnego usposobienia, przy tym wesoły, jakiś dziwnie jasny i szczery; pięknej był postawy, blondyn z ładną, pełną brodą, o cerze świeżej a delikatnej”. Autorka przytacza również dramatyczne okoliczności podjęcia ostatecznej decyzji o karierze duchownej (jedna narzeczona zmarła śmiercią samobójczą, druga na tyfus) oraz kilka anegdot z życia Dunajewskiego już jako biskupa (m.in. unikanie korzystania z karety).

Jego imię nosi jedna z ulic w podkrakowskiej Rudawie.