Alfred Stefan Franciszek Chłapowski z Bonikowa herbu Dryja (ur. 5 października 1874 w Bonikowie, zm. 19 lutego 1940 w Kościanie) – polski ziemianin, polityk, minister, dyplomata II Rzeczypospolitej, ekonomista.

W 1893 zdał maturę w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. W 1899 został doktorem nauk ekonomicznych (studiował wcześniej ekonomię, prawo, historię i filozofię na uniwersytetach w Berlinie, Paryżu, Halle i Monachium). W 1897 był współzałożycielem "Gazety Polskiej" w Kościanie.

Od 1904 do 1908 był posłem do Reichstagu, członkiem Koła Polskiego. Był delegatem na Polski Sejm Dzielnicowy w Poznaniu w 1918 roku[1]. W 1922 został wybrany na posła na Sejm.

Od 27 października 1923 do 14 grudnia 1923 był ministrem rolnictwa i dóbr państwowych w rządzie Wincentego Witosa. Rekonstrukcja rządu i wybór konserwatywnego Chłapowskiego na funkcję ministra rolnictwa został przyjęty z ulgą przez środowiska ziemiańskie. Dzięki temu widmo niekorzystnej dla ziemian reformy rolnej zostało odsunięte w czasie.

Działacz wielkopolskiego Chrześcijańsko-Narodowego Stronnictwa Rolniczego. Pełnił również funkcję prezesa Związku Producentów Rolnych, był członkiem Centralnego Towarzystwa Gospodarczego. Był prezesem Banku Cukrownictwa w Poznaniu (1921-1924).

Jeden z najbogatszych ziemian wielkopolskich.

22 marca 1924 został polskim posłem we Francji, a od 27 listopada 1924 do 20 czerwca 1936, po podniesieniu rangi przedstawicielstw dyplomatycznych był ambasadorem RP we Francji.

Po agresji Niemiec na Polskę został aresztowany przez Niemców i 19 lutego 1940 zamordowany w więzieniu w Kościanie.

Odznaczenia

Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1925), Wielką Wstęgą tego orderu (28 kwietnia 1926), Złotym Krzyżem Zasługi, a także Wielkim Krzyżem francuskiego Orderu Narodowego Legii Honorowej, Orderem Zasługi Rolniczej III klasy, papieskim Orderem Grobu Świętego I i II klasy oraz monakijskim Krzyżem Wielkim Orderu Św. Karola. Baliw Wielkiego Krzyża Honoru i Dewocji Kawalerów Maltańskich (1929).