Anatol Nowak (ur. 26 kwietnia 1862 w Kańczudze, zm. 5 kwietnia 1933 w Przemyślu) – polski biskup rzymskokatolicki, biskup pomocniczy krakowski w latach 1900–1924, biskup diecezjalny przemyski w latach 1924–1933.

Nauki pobierał w Rzeszowie i w gimnazjum w Przemyślu, gdzie w roku 1881 otrzymał świadectwo dojrzałości. Studia teologiczne ukończył na Uniwersytecie Jagiellońskim. Święcenia kapłańskie otrzymał 15 sierpnia 1885. Pracował jako wikariusz w Bolechowicach i w Podgórzu. Był kapelanem kardynała Albina Dunajewskiego. Notariusz, sekretarz i kanclerz kurii krakowskiej od 1892.

Sakrę biskupią jako biskup pomocniczy diecezji krakowskiej otrzymał 30 grudnia 1900. Dzięki jego staraniom powstało wiele sierocińców, przytułków i ochronek, które osobiście wizytował. Był współpracownikiem kardynała Jana Puzyny i kardynała Adama Stefana Sapiehy. 30 września 1901 został także mianowany rektorem Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej, funkcję tę pełnił do 1912. 30 września 1924 został przeniesiony na biskupstwo przemyskie, zostając jego biskupem diecezjalnym. Jego kapelanem i osobistym sekretarzem był Antoni Porębski[1]. W diecezji przemyskiej uporządkował prawodawstwo. Był zwolennikiem współpracy z Kościołem unickim. Popierał rozwój apostolstwa świeckich.

29 maja 1921 dokonał konsekracji kościoła Serca Jezusowego w Krakowie. W 1927 wysunął propozycję utworzenia Domu Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu na terenie diecezji przemyskiej.

W 1931 za zasługi na polu pracy społecznej otrzymał Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Został pochowany w katedrze w Przemyślu.